"నేనొక ఉలిపికట్టెను"

 

ముందుమాట (Foreword)

 ప్రేమకు నిర్వచనం ఏమిటి? అది రెండు లింగాల మధ్య ఉండే శారీరక ఆకర్షణకు మాత్రమే పరిమితమా? లేదా అది హృదయాల మధ్య, ఆత్మల మధ్య జరిగే ఒక స్వచ్ఛమైన అనుభూతి, అవగాహన, ఆప్యాయతతో కూడిన నిస్వార్థ బంధమా? ఈ ప్రశ్నలకు సమాధానం వెతుకుతూ సాగిన ప్రయాణమే "నేనొక ఉలిపికట్టెను" నవల.

 

ఈ కథ, సుమతి అనే ఒక సంప్రదాయవాది, తన ఆలోచనల పరిధిని దాటి ప్రపంచాన్ని చూడలేక, తనని తానే *'ఉలిపికట్టె'*గా భావించుకున్న ఒక సాధారణ అమ్మాయి జీవితం చుట్టూ అల్లుకున్నది. ఆమెకు ఎదురైన ఆరాధ్య-ఒక ట్రాన్స్‌జెండర్ మహిళ, అపారమైన ఆత్మవిశ్వాసం, ప్రేమ, ప్రశాంతతకు నిలువెత్తు నిదర్శనం. ఆరాధ్య జీవితం, ఆమె ఎదుర్కొన్న సవాళ్లు, ఆమె తల్లి ఇచ్చిన నిస్వార్థ ప్రేమ పాఠాలు సుమతి కళ్లు తెరిపించాయి.

 

ఈ నవల కేవలం రెండు వ్యక్తుల మధ్య సాగిన ప్రేమ కథ మాత్రమే కాదు. ఇది అజ్ఞానంపై అవగాహన సాధించిన విజయం. వ్యవస్థీకృత వివక్షపై నిస్వార్థ ప్రేమ సాధించిన గెలుపు ఇది.

 సుమతి…సంప్రదాయాలకు, అపోహలకు బందీ అయిన ఆమె మనసులోని గోడలు ఎలా కూలాయి? ఆమె స్నేహం ప్రేమగా, ఆత్మబంధంగా ఎలా పరిణమించింది?

 ఆరాధ్య…సమాజం విసిరిన చిన్నచూపు, వివక్ష, తిరస్కరణలను తన ధైర్యంతో, నిస్వార్థ సేవతో, ఆత్మవిశ్వాసంతో ఎలా ఎదుర్కొంది? ఆమె జీవితం, ఆమె కష్టాలు ఎందరికో ఎలా మార్గదర్శకమయ్యాయి?

 

వారి అనుబంధం ఆఫీసులో, కుటుంబంలో, సమాజంలో ఎలాంటి నిశ్శబ్ద తరంగాలను సృష్టించింది? ప్రేమకు కులం, మతం, లింగం అనే సరిహద్దులు లేవని వారి జీవితం ఎలా నిరూపించింది? ఈ నవల ద్వారా, ప్రేమ, ఆప్యాయత, అమ్మతనం అనే భావనలకు నిజమైన నిర్వచనం ఇవ్వడానికి ప్రయత్నించాము. అమ్మతనం అంటే కేవలం బిడ్డను కనడం కాదు, నిస్వార్థంగా ప్రేమించడం అని, ప్రేమంటే శారీరక ఆకర్షణకు అతీతమైనదని ఆరాధ్య నిరూపించింది.

 

సుమతి, ఆరాధ్యల ఈ ప్రయాణం... లోకం తీర్పులను పక్కన పెట్టి, స్వీయ గౌరవం, నిశ్చలమైన ఆనందం వైపు సాగిన ఒక అద్భుతమైన పయనం. ఈ కథ చదివిన ప్రతి ఒక్కరూ తమ మనసులోని పాత ఆలోచనలను, అపోహలను ప్రశ్నించుకుంటారని, హృదయాలను తెరిచి లోకాన్ని అంగీకరించడానికి సిద్ధపడతారని ఆశిస్తున్నాము.

ప్రేమకు రూపం లేదు, కేవలం హృదయం మాత్రమే. ఈ సత్యాన్ని మీకు అందించడమే ఈ నవల లక్ష్యం.

-----------------------------------------------

సుమతి, తన పేరుకు తగ్గట్లే శాంతంగా, ప్రశాంతంగా కనిపించినా,  ఆమె ఆలోచనలు మాత్రం ఒక చిన్న పంజరంలో బంధీగా ఉండేవి. ఉదయం ఆరు గంటలకు అలారం మోగగానే నిద్ర లేవడం, హడావిడిగా ఆఫీసుకి తయారవ్వడం, రోజంతా లెక్కలతో కుస్తీ పట్టడం, సాయంత్రం అలసి ఇంటికి చేరి, టీవీ చూస్తూనో, పేపర్ చదువుతూనో రాత్రి గడపడం ...ఇది ఆమె దైనందిన జీవితం.

 

ముప్పై ఏళ్ళు నిండినా, పెళ్ళి గురించి ఇంట్లో ప్రస్తావన వస్తే తప్ప, దాని గురించి ఆలోచించని ఒక సాధారణ మధ్యతరగతి అమ్మాయి ఆమె. ప్రేమ, పెళ్ళి, కుటుంబం... ఇవన్నీ ఒక నిర్దిష్టమైన పద్ధతిలో, సమాజం నిర్దేశించిన గీతల్లోనే జరగాలని బలంగా నమ్మేది. ముఖ్యంగా, ప్రేమంటే కేవలం శారీరక సంబంధం, ఆప్యాయత అంటే కేవలం పెళ్ళైన స్త్రీకి మాత్రమే సొంతం అనే ఒక పరిమితమైన ప్రపంచంలో సుమతి జీవించేది. సుమతి బాల్యం నుంచీ ఆమెలో ఈ ఆలోచనలు గట్టిగా నాటుకుపోయాయి. ఆమెది ఒక మధ్యతరగతి కుటుంబం, నిబద్ధతకు, సంప్రదాయాలకు ప్రాధాన్యత ఇచ్చే నేపథ్యం.

 

ఆమె తల్లిదండ్రులు ప్రేమగా పెంచినా, లోకం తీరు, సమాజ కట్టుబాట్ల గురించి స్పష్టమైన, కొన్నిసార్లు కఠినమైన పాఠాలు నేర్పారు. "ఆడపిల్లంటే అణకువ ఉండాలి సుమతీ," "నలుగురిలో నవ్వులపాలు కాకూడదు," "పెళ్లి చేసుకుని అత్తగారి ఇంటికి వెళ్ళాక నీకు ఒక గౌరవం వస్తుంది," ఇటువంటి మాటలు తరచుగా వినిపించేవి. చిన్నతనం నుంచే పెళ్లి అనేది ఒక అమ్మాయి జీవితానికి స్థిరత్వాన్ని, గుర్తింపును ఇస్తుంది అనే భావన ఆమె మనసులో గట్టిగా నాటుకుపోయింది.

 

ఆమె స్కూల్లో కూడా ఇదే ధోరణిని చూసింది. అమ్మాయిలు అమ్మాయిలతోనే, అబ్బాయిలు అబ్బాయిలతోనే స్నేహం చేయడం, ప్రేమ గురించి మాట్లాడితే అది కేవలం అబ్బాయి, అమ్మాయిల మధ్య ఉండే ఆకర్షణ గురించే కావడం, అదీ పెళ్లితోనే పూర్తి అవుతుందని అనుకోవడం సహజంగా ఉండేది. సినిమాలు, టీవీ సీరియల్స్ కూడా ఇదే రకమైన కథలను చూపించాయి. హీరో, హీరోయిన్ ప్రేమించుకోవడం, పెళ్లి చేసుకోవడం, పిల్లలను కనడం... ఇదంతా ఒక ఆదర్శవంతమైన జీవిత నమూనగా చిత్రీకరించబడింది. దీనికి భిన్నంగా ఆలోచించే వారు, లేదా భిన్నమైన లైంగిక ధోరణులు ఉన్నవారు సమాజంలో అట్టడుగున ఉన్నారని, వారిని వింతగా చూస్తారని ఆమె చూస్తూ పెరిగింది.

 

ముఖ్యంగా, 'ప్రేమ' అనే పదం శారీరక సంబంధంతో ముడిపడి ఉంటుందని ఆమె మనసులో స్థిరపడిపోయింది. ఆమె స్నేహితురాళ్లు, బంధువులు ప్రేమ గురించి మాట్లాడినప్పుడు, అది కేవలం శారీరక ఆకర్షణ, పెళ్లి, కుటుంబం అనే కోణంలోనే ఉండేది. ఆప్యాయత, భావోద్వేగ అనుబంధం అనేది కేవలం కుటుంబ సభ్యుల మధ్య, లేదా భార్యాభర్తల మధ్య మాత్రమే ఉంటుందని ఆమె విశ్వసించింది. అందుకే, స్నేహితుల మధ్య లోతైన ఆప్యాయత ఉన్నా, దాన్ని ప్రేమగా చూడడానికి ఆమె మనసు సిద్ధపడేది కాదు. అది స్నేహం వరకే పరిమితం కావాలి, దానికి మించి వెళ్ళకూడదు అనే ఒక అదృశ్య గీతను ఆమె తన మనసులో గీసుకుంది.

 

తల్లితండ్రుల ఆప్యాయత, కుటుంబ బంధాలు ఆమెకు తెలుసు. కానీ 'తల్లి' అనే భావనను 'పిల్లల్ని కనే స్త్రీ'కి మాత్రమే పరిమితం చేసింది. పెళ్లి చేసుకుని, బిడ్డకు జన్మనివ్వడమే అమ్మతనం అని ఆమె నమ్మింది. ఒక స్త్రీకి బిడ్డలు లేకపోతే, ఆమె జీవితంలో ఏదో వెలితి ఉంటుందని, అమ్మతనం అనేది బిడ్డను కనడం ద్వారానే సంపూర్ణమవుతుందని ఆమెకు చిన్నప్పటి నుంచీ నూరిపోశారు. ఈ కఠినమైన, సంప్రదాయబద్ధమైన ఆలోచనలే సుమతిని ఒక "ఉలిపికట్టె" గా మార్చాయి. తన డైరీలో ఆ పదాన్ని రాసుకున్నప్పుడు, ఆమె తన అజ్ఞానాన్ని, తన పరిమిత దృక్పథాన్ని గుర్తించింది. ఆమె ప్రపంచం ఒక చిన్న బుడగ లాంటిది, దాని వెలుపల ఉన్న విస్తృతమైన, విభిన్నమైన ప్రపంచం గురించి ఆమెకు ఎటువంటి అవగాహన లేదు. అందుకే, ఆరాధ్య వంటి వ్యక్తి తన జీవితంలోకి ప్రవేశించినప్పుడు, సుమతి మనస్సు మొదట భయం, అపోహలతో నిండిపోయింది. ఆమె ఇంతకాలం నమ్మిన విలువలు, సిద్ధాంతాలు ప్రశ్నించబడతాయని ఆమె ఊహించలేదు. ఆమె బాల్యం, ఆమెకు నేర్పిన పాఠాలు ... ఇవన్నీ ఆమె వ్యక్తిత్వాన్ని, ఆమె ఆలోచనా విధానాన్ని ఎంతగా ప్రభావితం చేశాయో ఆరాధ్యతో పరిచయం తర్వాతే ఆమెకు అర్థం కావడం మొదలైంది.

 

ఆ రోజు ఉదయం, ఆమె డైరీ మొదటి పేజీలో, అక్షరాలు మసకబారినా, "నేనొక ఉలిపికట్టెను" అన్న వాక్యం స్పష్టంగా కనిపించింది. ఆ పదం అప్పుడు తన అజ్ఞానాన్ని, తన పరిమిత ఆలోచనలను ఎంత ఖచ్చితంగా వర్ణించిందో ఆమెకు ఇప్పుడు అర్థమైంది. ఆఫీసు క్యాంటీన్‌లో ఉదయం కాఫీ తాగుతుండగా, సుమతి స్నేహితురాలు రేఖ వచ్చి పక్కన కూర్చుంది. "ఏంటి సుమతీ, సీరియస్‌గా ఉన్నావ్? కొత్త పర్సన్ గురించి విన్నావా?" అంది రేఖ. సుమతి చిన్నగా నిట్టూర్చి, "అవును రేఖ. ఆ విషయం విన్నప్పటి నుండి మనసులో ఏదోలా ఉంది. వాళ్లు మన మధ్య ఎలా ఉంటారు? మనల్ని ఎలా చూస్తారు? వాళ్లని మనం ఎలా చూడాలి?" అని సందేహంగా అడిగింది.

 

రేఖ నవ్వి, "ఏం లేదు సుమతీ, మనుషులంటే మనుషులే కదా. వాళ్లు కూడా మనలాగే పనిచేయడానికి వచ్చారు. వ్యక్తిత్వాన్ని బట్టి చూడాలి గానీ, వాళ్లెవరో అని చూసేంత సంకుచిత మనస్తత్వం ఉండకూడదు" అంది.

 

రేఖ మాటలు సుమతికి తలకెక్కలేదు. "అది నువ్వు అంటావ్ రేఖ. కానీ సమాజం ఎలా చూస్తుంది? మనం ఎలా మాట్లాడాలి? నాకు భయం వేస్తోంది" అంది సుమతి.

 

"భయమా? ఏం భయం? వాళ్లేమీ గ్రహాంతరవాసులు కాదు. వాళ్ల పట్ల వివక్ష చూపించడం తప్పు సుమతీ. మనుషులందరూ సమానమే. నువ్వు వెళ్లి చూడు, మాట్లాడి చూడు. అప్పుడు నీకే అర్థమవుతుంది" అని రేఖ చెప్పింది.

 

రేఖ మాటలకు సుమతి తల ఊపినా, తన మనసులోని ఆలోచనలు మాత్రం చెక్కుచెదరలేదు. ఆ రోజు ఆమె తన డెస్క్‌కి వెళ్ళగానే, ఒక కొత్త వ్యక్తి అప్పుడే తన డెస్క్ వద్ద కూర్చుని ల్యాప్‌టాప్‌లో ఏదో చూస్తోంది. ఆమె ఒత్తైన నల్లని జుట్టు, పెద్ద కళ్ళు, ఆమె ముఖంలో ఒక విధమైన ప్రశాంతత, ఆత్మవిశ్వాసం సుమతిని ఆకర్షించాయి. ఆమె సాధారణ చీర కట్టుకుంది, ఎవరినీ పట్టించుకోకుండా తన పనిలో నిమగ్నమై ఉంది. సుమతి నెమ్మదిగా తన డెస్క్ వైపు నడిచింది. ఆమెను చూడగానే ఆ వ్యక్తి తలెత్తి చిన్నగా నవ్వింది. ఆ నవ్వులో ఎటువంటి మొహమాటమూ, సంకోచమూ లేవు. కేవలం స్నేహపూర్వకమైన చిరునవ్వు మాత్రమే.

 

"హాయ్, నేను ఆరాధ్య. కొత్తగా జాయిన్ అయ్యాను. మీరంతా బాగా హెల్ప్ చేస్తున్నారు" అంది ఆ వ్యక్తి. ఆమె గొంతు మృదువుగా, స్పష్టంగా ఉంది.

 సుమతికి ఏం మాట్లాడాలో తోచలేదు. "హాయ్... నేను సుమతి" అని ఏదో చెప్పాలి కాబట్టి చెప్పింది. ఆమె మనసులో మాత్రం "నేనొక ఉలిపికట్టెను" అనే ఆలోచన మెదులుతోంది. ఈ కొత్త పరిచయం తన ప్రపంచాన్ని ఎలా మార్చబోతోందో ఆమెకు ఇంకా తెలియదు.....సుమతి మనస్సు గోడలు కూలిపోవడం మొదలుపెట్టాయి!!!

 ఆ రోజు మొత్తం సుమతికి ఏదో తెలియని అసౌకర్యం. ఆరాధ్య ప్రశాంతంగా తన పని చేసుకుంటోంది. ఆమెలో ఎక్కడా తొందరపాటు లేదు, ఆందోళన లేదు. సుమతి మాత్రం అప్పుడప్పుడు దొంగచాటుగా ఆరాధ్యను గమనిస్తోంది. ఆరాధ్య డెస్క్‌లో ఒక చిన్న బుద్ధ విగ్రహం, కొన్ని రంగుల పెన్సిళ్లు, ఒక చిన్న డైరీ ఉన్నాయి. సుమతికి అది వింతగా అనిపించింది. ఒక ట్రాన్స్‌జెండర్‌కు ఇలాంటివి ఉంటాయా అని తన అజ్ఞానాన్ని ప్రశ్నించుకుంది.

 

సుమతి బాల్యం సంప్రదాయపు గీతల్లో సాగితే, ఆరాధ్య బాల్యం అంతులేని ప్రశ్నలు, అవగాహన లోపించిన చూపుల మధ్య సాగింది. కానీ ఆమె జీవితానికి వెన్నెముకగా నిలిచింది ఆమె తల్లి అపారమైన ప్రేమ, వివేకం. ఆరాధ్యకు ఏడేళ్ల వయసులో తనను తాను ట్రాన్స్‌జెండర్‌గా గుర్తించుకోవడం మొదలైంది. పాఠశాల ఆమెకు ఒక యుద్ధభూమి. తోటి అబ్బాయిలు ఆమెను "ఆడపిల్లాడు" అని పిలవడం, అమ్మాయిల ఆటలు ఆడినందుకు ఎగతాళి చేయడం నిత్యకృత్యం. ఒకసారి, పీఈటి టీచర్ అబ్బాయిల క్రికెట్ టీమ్‌లో చేరమని బలవంతం చేశాడు. ఆరాధ్యకు ఇష్టం లేకపోయినా, ఒప్పుకుంది. కానీ ఆటలో ఆమె కదలికలు, ఆట పట్ల ఆసక్తి లేకపోవడం చూసి తోటి పిల్లలు నవ్వారు. "ఇది అబ్బాయి కాదు, అమ్మాయిలా ఆడుతోంది!" అని కేకలు వేశారు. "అదికాదు ఇది కాదు" అని ఒకడు అనగానే "మరి ఏది" అంటూ ఆమెను చూస్తూ మిగిలినవారు గేలి చేశారు. ఆ సంఘటన ఆమెను తీవ్రంగా కుంగదీసింది. ఆమె బాత్రూమ్‌లో దాక్కుని చాలాసేపు ఏడ్చింది.

 

ఉపాధ్యాయుల నుండి కూడా మద్దతు లేకపోవడం ఆమెను మరింత బాధించింది. చాలా మంది టీచర్లు ఆమెను 'మామూలు అబ్బాయి'గా మార్చడానికి ప్రయత్నించారు. "అబ్బాయిలా దుస్తులు వేసుకో, అబ్బాయిలా మాట్లాడు, అబ్బాయిలతో ఆడుకో," అని పదేపదే చెప్పేవారు. ఒకసారి, ఆమె ఇష్టపడి తెచ్చుకున్న రంగుల జుట్టు క్లిప్‌ను టీచర్ బలవంతంగా తీసిపారేసింది. "ఇవి అబ్బాయిలకు కాదు" అని కసిరింది. ఆరాధ్య తల్లి ఆమెకు అండగా నిలబడటంతోనే ఆమె ఆ దశను దాటింది. తల్లి స్వయంగా పాఠశాలకు వెళ్లి టీచర్లతో మాట్లాడింది, తన బిడ్డ పట్ల వివక్ష చూపవద్దని వేడుకుంది.

 

ఆరాధ్యకు ఏడేళ్ల వయసులో తనను తాను ట్రాన్స్‌జెండర్‌గా గుర్తించుకోవడం మొదలైంది. స్కూల్ నుండి ఇంటికి రాగానే ఏడుస్తూనే ఉండేది. తోటి పిల్లలు తనను ఆటపట్టించడం, టీచర్లు కూడా 'అబ్బాయిలా ఉండు' అని మందలించడం ఆమెను బాగా కుంగదీసేది. ప్రతిరోజూ రాత్రి తల్లి ఒడిలో తలపెట్టి, "నేను ఎందుకు ఇలా ఉన్నాను అమ్మా? నేను కూడా మిగతా అమ్మాయిల్లాగే ఉండాలనుకుంటున్నాను," అని ఏడ్చేది. ఆమె తల్లి ఆమె ఆవేదనను అర్థం చేసుకోగలిగింది.

 

ఒక రోజు, ఆరాధ్య తల్లి, తండ్రి కలిసి కూర్చుని, ఆరాధ్యతో మాట్లాడాలని నిర్ణయించుకున్నారు. ఆరాధ్య తల్లి మెల్లగా, "ఆరాధ్యా, నువ్వు చాలా బాధపడుతున్నావు కదా? నీకేమైనా చెప్పాలని ఉందా?" అని అడిగింది. ఆరాధ్య బిక్కుబిక్కుమంటూ తన బొమ్మను పట్టుకుని కూర్చుంది. ఆమె తండ్రి కఠినమైన చూపులు ఆమెను మరింత భయపెట్టాయి. "నేను... నేను అబ్బాయిని కాదు నాన్నా" అంది వణుకుతున్న గొంతుతో. "నాకు అబ్బాయిలా ఉండడం ఇష్టం లేదు. నేను... నేను అమ్మాయిని."

 

ఆమె తండ్రి ఒక్కసారిగా కోపంగా, "ఏం మాట్లాడుతున్నావ్? నువ్వు మా అబ్బాయివి! ఇలాంటి పిచ్చి ఆలోచనలు మానుకో!" అని అరిచాడు. ఆరాధ్య భయంతో తల్లి వెనుక దాక్కుంది.

 

కానీ ఆమె తల్లి శాంతంగా, "దయచేసి కోప్పడకండి. ఆమె చెప్పేది వినండి," అని తండ్రిని వారించింది. ఆరాధ్య వైపు తిరిగి, "ధైర్యంగా చెప్పు నాన్నా. నీ మనసులో ఏముందో చెప్పు," అని ప్రోత్సహించింది.

 

ఆరాధ్య నెమ్మదిగా, తన బాల్యపు అనుభవాలను, అబ్బాయిల బట్టలు వేసుకోవడానికి ఉన్న ఇబ్బందిని, అమ్మాయిల్లా ఉండాలనుకునే తన కోరికను వివరించింది. "నా శరీరం అబ్బాయిది అని తెలుసు. కానీ నా మనసు మాత్రం అమ్మాయిది. నేను అమ్మాయిలాగే ఆలోచిస్తాను, అమ్మాయిలాగే ఫీల్ అవుతాను," అంది కళ్ళల్లో నీళ్లతో.

 

ఆమె తండ్రికి మొదట్లో అర్థం కాలేదు. ఇది ఏదో జబ్బు అనుకున్నారు. "మేము నిన్ను డాక్టర్ దగ్గరకు తీసుకెళ్తాం. ఇది నయం అవుతుంది," అన్నారు.

 

కానీ ఆరాధ్య తల్లి మాత్రం, "దీన్ని నయం చేయడం కాదు, అర్థం చేసుకోవాలి," అని నమ్మింది. ఆమె ఆరాధ్యను పట్టుకుని, "నువ్వు ఏది నమ్ముతావో, అదే నిజం నాన్నా. నేను నీతో ఉంటాను. నువ్వు ఎలా ఉన్నా, నువ్వు నా బిడ్డవే," అని ధైర్యం చెప్పింది. ఆ తర్వాత, ఆరాధ్య తల్లిదండ్రులు డాక్టర్లను, నిపుణులను కలిశారు. వారు ట్రాన్స్‌జెండర్ అనే పదం గురించి, లింగ గుర్తింపు గురించి తెలుసుకున్నారు. ఈ ప్రక్రియ ఆరాధ్య తండ్రికి అర్థం కావడానికి కొంత సమయం పట్టింది. సమాజం గురించి, భవిష్యత్తు గురించి ఆయనకు భయాలు ఉండేవి. కానీ ఆరాధ్య తల్లి అచంచలంగా తన బిడ్డ పట్ల ప్రేమను, మద్దతును చూపించింది. ఆమె భర్తకు అర్థమయ్యేలా వివరించింది.

 

"బిడ్డను కనడం వల్లనే మనం తల్లిదండ్రులు కాము. మనం వాళ్లని అర్థం చేసుకుని, వాళ్లకి అండగా నిలబడినప్పుడే నిజమైన తల్లిదండ్రులం అవుతాము. మన బిడ్డ సంతోషంగా ఉండటం ముఖ్యం."

 

నెమ్మదిగా, ఆరాధ్య తండ్రి కూడా వాస్తవాన్ని అంగీకరించాడు. వారిద్దరూ కలిసి తమ బిడ్డకు ప్రపంచంతో పోరాడే ధైర్యాన్నిచ్చారు. ఆరాధ్య తల్లి ఇచ్చిన అపారమైన ప్రేమ, మద్దతే ఆమెను ఈరోజు ఇంత ఆత్మవిశ్వాసంతో, ప్రశాంతంగా జీవించడానికి కారణం.

 

మధ్యాహ్నం భోజన విరామ సమయంలో, సుమతి తన లంచ్ బాక్స్ తెరుస్తుండగా, ఆరాధ్య ఆమె డెస్క్ వద్దకు వచ్చింది. "మీ లంచ్ బాక్స్ చాలా బాగుంది. మీరు ఇంట్లోనే చేసుకుంటారా?" అని అడిగింది.

 

సుమతికి ఆశ్చర్యం వేసింది. "అవును," అంది చిన్నగా. "నాకు వంట అంతగా రాదు. బయట నుండే తెచ్చుకుంటాను. కానీ ఇలా ఇంట్లో చేసుకునే భోజనం రుచి వేరు కదా," అంది ఆరాధ్య చిరునవ్వుతో.

 

ఆమె మాటల్లో ఎక్కడా కృత్రిమత్వం లేదు. సుమతికి తెలియకుండానే ఒక సానుకూల భావన కలిగింది. "పర్వాలేదు, అలవాటవుతుంది" అంది సుమతి.

 

"బహుశా. నేను వంట నేర్చుకోవాలి," అంది ఆరాధ్య. ఆ సంభాషణ అక్కడితో ఆగింది. కానీ సుమతి మనసులో ఆరాధ్య పట్ల ఒక చిన్న సానుభూతి మొదలైంది. తను ఒంటరిగా బయట నుంచి తెచ్చుకు తింటోందని, తనకు వంట రాదని ఆరాధ్య చెప్పిన మాటలు ఆమెకు గుర్తొచ్చాయి.

 

ఆ తర్వాత కొన్ని రోజులు, వారిద్దరి మధ్య చిన్న చిన్న సంభాషణలు జరిగేవి. "ఫైల్ కావాలి," "ఈ ఫార్ములా తెలుసా," లాంటివి. ఆరాధ్య ఎప్పుడూ నవ్వుతూ, ఓపికగా సమాధానం చెప్పేది. ఆమె మాటల్లో ఎప్పుడూ ఒక గౌరవం ఉండేది. సుమతి మనసులో ఉన్న "అదొక ట్రాన్స్‌జెండర్" అనే గోడ నెమ్మదిగా కరుగుతోంది. ఆమెలో ఉన్న వ్యక్తిత్వాన్ని సుమతి గుర్తించడం మొదలుపెట్టింది.

 

ఒక రోజు, ఆఫీసులో ఒక ముఖ్యమైన ప్రాజెక్ట్ డెడ్‌లైన్ దగ్గరపడింది. అందరూ ఒత్తిడిలో ఉన్నారు. సుమతి కూడా రాత్రి పొద్దుపోయే వరకు పని చేస్తోంది. ఆమెకు ఒక చిన్న లాజికల్ ఎర్రర్ వల్ల ప్రాజెక్ట్ ముందుకు కదలడం లేదు. ఎంత ప్రయత్నించినా అది దొరకడం లేదు. తల పట్టుకుని కూర్చుంది.

 

అప్పుడు ఆరాధ్య ఆమె డెస్క్ వద్దకు వచ్చింది. "ఏమైనా ఇబ్బంది ఉందా సుమతి?" అని అడిగింది.

 

సుమతి నిస్సహాయంగా, "ఈ రిపోర్టులో ఒక చిన్న ఎర్రర్ ఉంది. ఎక్కడ ఉందో అస్సలు అర్థం కావట్లేదు. డెడ్‌లైన్ రేపే," అని చెప్పింది.

 

ఆరాధ్య కంప్యూటర్ స్క్రీన్ చూసి, కొన్ని క్షణాలు పరిశీలించింది. "ఒకసారి నేను చూసేదా?" అని అడిగింది. సుమతి తల ఊపింది. ఆరాధ్య కూర్చుని, కీబోర్డుపై వేగంగా కదుపుతూ, కోడ్‌ను నిశితంగా పరిశీలించింది. ఐదు నిమిషాల్లో, "ఇక్కడ చూడండి, ఈ ఫార్ములాలో ఒక చిన్న స్పెల్లింగ్ మిస్టేక్ ఉంది. అందుకే అవుట్‌పుట్ రావట్లేదు," అని చూపించింది. సుమతి ఆశ్చర్యపోయింది. తాను రెండు గంటల నుంచి వెతుకుతున్న లోపాన్ని ఆరాధ్య నిమిషాల్లో కనిపెట్టింది. "అమ్మో! థాంక్యూ ఆరాధ్యా! నాకు చాలా పెద్ద సహాయం చేశావు," అంది సుమతి ఆనందంగా. ఆరాధ్య నవ్వి, "పర్వాలేదు సుమతి. అందరికీ ఏదో ఒక బలహీనత ఉంటుంది. నాకు ఇది అలవాటు," అని చెప్పి తన డెస్క్‌కి తిరిగి వెళ్లిపోయింది.

 

ఆ సంఘటన సుమతి మనసులో ఆరాధ్య పట్ల గౌరవాన్ని కలిగించింది. ఆమె కేవలం ఒక "ట్రాన్స్‌జెండర్" కాదు, ఒక తెలివైన, సహాయపడే సహోద్యోగి అని సుమతి అర్థం చేసుకుంది. ఆ రాత్రి సుమతి ఇంటికి వెళ్ళాక కూడా ఆరాధ్య గురించే ఆలోచించింది. తాను ఇంతకాలం పెట్టుకున్న గోడలు ఎంత బలహీనమైనవో ఆమెకు అర్థమైంది. మనుషులంటే కేవలం వారి లైంగికతనో, లింగాన్నో బట్టి కాకుండా, వారి వ్యక్తిత్వాన్ని బట్టి చూడాలని రేఖ చెప్పిన మాటలు ఇప్పుడు సుమతికి స్పష్టంగా వినిపించాయి. ఈ ఘటనతో సుమతి మనసులో ఆరాధ్య పట్ల ఏర్పడిన అపోహల గోడ పూర్తిగా కూలిపోయింది. అది కేవలం ఒక ప్రారంభం మాత్రమే. వారిద్దరి మధ్య ఒక కొత్త అధ్యాయం మొదలవుతోందని సుమతికి తెలియదు.

 

ఆ సంఘటన తర్వాత సుమతి, ఆరాధ్యల మధ్య బంధం మరింత బలపడింది. కేవలం ఆఫీసు పనుల గురించే కాకుండా, వారి వ్యక్తిగత విషయాల గురించి కూడా మాట్లాడుకోవడం మొదలుపెట్టారు. మధ్యాహ్న భోజనం కలిసి తినడం, సాయంత్రం ఆఫీసు అయిపోయాక కాసేపు కాఫీ షాప్‌లో కూర్చుని కబుర్లు చెప్పుకోవడం వారి దినచర్యలో భాగమైంది. సుమతి తన చిన్ననాటి జ్ఞాపకాలు, తన కుటుంబం, తన ఆశలు, ఆశయాలు... అన్నీ ఆరాధ్యతో పంచుకుంది. ఆరాధ్య ఒక మంచి శ్రోత. ఆమె సుమతి మాటలను ఓపిగ్గా వినేది, సరైన సలహాలు ఇచ్చేది, కొన్నిసార్లు కేవలం మౌనంగా తోడుండేది.

 

ఒక రోజు సాయంత్రం, కాఫీ షాప్‌లో కూర్చున్నప్పుడు, సుమతి ధైర్యం చేసి అడిగింది. "ఆరాధ్యా, నాకో విషయం అడగాలని ఉంది. నువ్వు ఏమీ అనుకోకపోతే..." ఆరాధ్య చిరునవ్వుతో, "అడుగు సుమతి. నన్ను అర్థం చేసుకోవాలనుకునే వారికి నా గురించి చెప్పడానికి నేను ఎప్పుడూ సిద్ధంగానే ఉంటాను," అంది.

 

"నువ్వు... నువ్వు ట్రాన్స్‌జెండర్ అని నాకు తెలుసు. కానీ... నాకు పూర్తిగా అర్థం కావట్లేదు. అంటే, నీ బాల్యం ఎలా ఉండేది? నీకు ఎప్పుడు తెలిసింది... నువ్వు భిన్నమని?" సుమతి తడబడుతూ అడిగింది.

 

ఆరాధ్య చూపులు దూరంగా ఉన్న రోడ్డుపైకి మళ్లాయి. ఆమె కళ్ళల్లో చిన్నపాటి బాధ మెరిసినా, వెంటనే సర్దుకుంది. "సుమతి, నా శరీరం అబ్బాయిది. కానీ నా మనసు, నా ఆత్మ ఎప్పుడూ అమ్మాయిలాగే ఉండేవి. చిన్నప్పటి నుంచీ నేను బొమ్మలతో ఆడుకోవడానికి ఇష్టపడేదాన్ని, అమ్మాయిల దుస్తులు వేసుకోవాలనిపించేది. అబ్బాయిలతో కాకుండా అమ్మాయిలతో స్నేహం చేయడానికి ఇష్టపడేదాన్ని. ఇది నాకు ఎప్పుడో తెలిసింది. నాకు ఐదేళ్లు ఉన్నప్పుడు," ఆమె గొంతులో ఒక విధమైన ఆర్ద్రత. సుమతి మౌనంగా వింటోంది.

 

ఆరాధ్య కొనసాగించింది. "స్కూల్‌లో నన్ను అందరూ ఆటపట్టించేవారు. 'నువ్వు అమ్మాయిలా ఉన్నావ్,' 'పిరికివాడివి' అని పిలిచేవారు. అది నాకు చాలా బాధ కలిగించేది.

 

కానీ నా తల్లి... ఆమె నన్ను ఎప్పుడూ అర్థం చేసుకుంది. నేను ఎవరిని కావాలనుకుంటే, అలాగే బతకాలని ఆమె నాకు ధైర్యం చెప్పింది."

 

ఆరాధ్య కళ్ళల్లో మెరుపు కనిపించింది. "నా తల్లి, నాకు ఒక దేవత సుమతి. నేను నా గుర్తింపును అంగీకరించినప్పుడు, సమాజం నన్ను విచిత్రంగా చూసినప్పుడు కూడా ఆమె నాకు అండగా నిలబడింది.

 

'లోకం ఏం అనుకుంటుందో అని బతకకు ఆరాధ్యా. నువ్వు నువ్వుగా ఉండు. నీ ఆత్మను గౌరవించు. ప్రేమ అంటే కేవలం శరీరం కాదు, అది ఒక స్పందన, అది ఆప్యాయత, అది అర్థం చేసుకోవడం. బిడ్డను కనడం వల్లనే తల్లి కాలేరు. నిస్వార్థంగా ప్రేమించగలిగితే ఎవరైనా తల్లి కాగలరు,' అని ఆమె చెప్పేది. ఆ మాటలు నాకు ఎప్పుడూ ధైర్యాన్నిచ్చేవి."

 

ఆరాధ్య మాటలు సుమతిని లోతుగా తాకాయి. తన పరిమిత ప్రపంచంలో ప్రేమంటే కేవలం భార్య భర్తల మధ్య ఉండే శారీరక బంధం అని, అమ్మతనం అంటే బిడ్డకు జన్మనివ్వడం అని నమ్మిన సుమతికి, ఆరాధ్య తల్లి మాటలు కొత్త లోకాన్ని చూపించాయి. ప్రేమకు, ఆప్యాయతకు ఆత్మకు ఉన్న సంబంధాన్ని ఆమె మెల్లగా అర్థం చేసుకుంది.

 

"అంటే... నీకు ప్రేమంటే శారీరక సంబంధం కాదు అంటావా?" సుమతి ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.

 

ఆరాధ్య సుమతి కళ్ళలోకి సూటిగా చూసింది. "అస్సలు కాదు సుమతి. ప్రేమ అనేది రెండు మనసుల మధ్య, రెండు ఆత్మల మధ్య జరిగే ఒక అనుభూతి. ఒకరిని ఒకరు అర్థం చేసుకోవడం, కష్టాల్లో తోడుండటం, ఆనందాన్ని పంచుకోవడం. ఒకరిని ఒకరు అంగీకరించడం. శరీరం కేవలం ఒక సాధనం మాత్రమే. నిజమైన ప్రేమకు దానికి సంబంధం లేదు."

 

ఆ రోజు సాయంత్రం, సుమతికి కొత్త జ్ఞానోదయం కలిగింది. తన ఆలోచనలు ఎంత చిన్నవో,  తప్పు అనిపించకపోయినా, అవి తనను ఎలా బంధించాయో ఆమెకు అర్థమైంది. ఆరాధ్య కేవలం ఒక స్నేహితురాలు మాత్రమే కాదు, తన జీవితానికి కొత్త దిశను చూపే మార్గదర్శి అని ఆమెకు అనిపించింది. వారి బంధం స్నేహం స్థాయిని దాటి, ఒక లోతైన, అర్థవంతమైన అనుబంధంగా మారుతోంది. ఆ క్షణంలో, సుమతి మనసులోని మిగిలిన అపోహల గోడలు కూడా కూలిపోయాయి. ఆమె హృదయం పూర్తిగా ఆరాధ్య కోసం తెరుచుకుంది....... "ప్రేమంటే శారీరకం కాదు"

 

ఆరాధ్యతో జరిగిన ఆ లోతైన సంభాషణ సుమతికి రాత్రి నిద్ర పట్టనివ్వలేదు. ఆమె పాత డైరీని తిరగేసింది. మొదటి పేజీలో, అక్షరాలు మసకబారినా, "నేనొక ఉలిపికట్టెను" అన్న వాక్యం స్పష్టంగా కనిపించింది. ఆ పదం అప్పుడు తన అజ్ఞానాన్ని, తన పరిమిత ఆలోచనలను ఎంత ఖచ్చితంగా వర్ణించిందో ఆమెకు ఇప్పుడు అర్థమైంది. ప్రేమంటే కేవలం రెండు శరీరాల కలయిక, ఒక భార్యాభర్తల మధ్య మాత్రమే ఉండే సంబంధం అని నమ్మిన తన అవివేకానికి ఆమెకు సిగ్గు వేసింది. ఆప్యాయత, అనుబంధం, తోడు - ఇవి అసలైన ప్రేమకు ప్రాణం పోస్తాయని ఆరాధ్య, ఆమె తల్లి మాటల ద్వారా సుమతికి బోధపడింది.

 

మరుసటి రోజు ఆఫీసులో, సుమతి ఆరాధ్యను చూడగానే ఆమె కళ్ళల్లో ఒక కొత్త మెరుపు కనిపించింది. అది కేవలం స్నేహం మాత్రమే కాదు, ఒక లోతైన గౌరవం, అవగాహనతో కూడుకున్న చూపు. లంచ్ సమయంలో, వారు ఎప్పుడూ కూర్చునే క్యాంటీన్ మూలలో కూర్చున్నారు. "ఆరాధ్యా, నిన్న నువ్వు చెప్పిన మాటలు నా జీవితంలో చాలా పెద్ద మార్పు తెచ్చాయి," అంది సుమతి నిజాయితీగా. "నాకు ప్రేమ గురించి, అమ్మతనం గురించి చాలా తప్పు ఆలోచనలుండేవి. నువ్వు వాటిని మార్చావు. నా మనసులోని ఆ గోడలను కూల్చేశావు."

 

ఆరాధ్య సుమతి కళ్ళలోకి చూసి చిరునవ్వింది. "అదే సుమతి, మన చుట్టూ ఉన్న సమాజం మనకి కొన్ని నమ్మకాలను నేర్పిస్తుంది. అవి ఎంత బలమైనవైనా, ఒక్కోసారి అవి మనల్ని బంధిస్తాయి. నిన్ను నువ్వు అర్థం చేసుకుని, వాటిని ప్రశ్నించడానికి సిద్ధపడటమే నిజమైన ధైర్యం."

 

"కానీ సమాజం... మన చుట్టూ ఉన్నవాళ్ళు, వాళ్ళు ఇలాంటి బంధాన్ని ఎలా చూస్తారు? ఒక ట్రాన్స్‌జెండర్‌తో స్నేహం, అంతకు మించి... ఒక లోతైన అనుబంధాన్ని వాళ్ళు అంగీకరిస్తారా?" సుమతి గొంతులో చిన్న ఆందోళన.

 

ఆరాధ్య నింపాదిగా అన్నది, "సుమతి, సమాజం ఎప్పుడూ మార్పును అంత సులభంగా అంగీకరించదు. వారికి తమ పాత ఆలోచనలు, తమకు అలవాటైన మార్గాలు సురక్షితంగా అనిపిస్తాయి. కానీ మనం వాళ్ళ కోసం బ్రతకడం లేదు కదా. మనం మన కోసం, మన ఆత్మ కోసం బ్రతకాలి. నేను నా బాల్యం నుండి ఇదే నేర్చుకున్నాను. ఇతరుల తీర్పుల గురించి ఆలోచిస్తే, మనం మన నిజమైన జీవితాన్ని కోల్పోతాం."

 

"నిజమే," అంది సుమతి. "నాకు భయం వేసింది. రేపు ఎవరైనా అదోలా చూస్తేనో, మాట్లాడితేనో అని. కానీ నీతో ఉన్నప్పుడు నాకు ఆ ధైర్యం వస్తోంది."

 

"అదే ప్రేమ సుమతి," ఆరాధ్య ప్రేమగా సుమతి చేతిని పట్టుకుంది.

 

"ఒకరికొకరు ధైర్యం ఇవ్వడం, కష్టాల్లో తోడు నిలబడటం, లోకం ఏం అనుకున్నా సరే, పక్కన ఉండటం. మనం ఎవరి పట్ల వివక్ష చూపించనప్పుడు, మన పట్ల వివక్ష చూపించే హక్కు ఎవరికీ లేదు. మనం కేవలం మన మనస్సులు కలిశాయని నమ్ముతాం. అది చాలు."

 

సుమతికి ఆరాధ్య స్పర్శలో అపారమైన ఆప్యాయత కనిపించింది. అది శారీరక ఆకర్షణ కాదు, ఒక హృదయం మరొక హృదయాన్ని అర్థం చేసుకున్న క్షణం. తనలో ఇంతకాలం ఉన్న శారీరక ప్రేమ అనే అపోహ పూర్తిగా పటాపంచలైంది.

 

ఆ రోజు సుమతికి ఆరాధ్య పట్ల ఉన్న అనుబంధం స్నేహానికి మించిందని అర్థమైంది. అది ఒక రకమైన నిస్వార్థమైన, స్వచ్ఛమైన ప్రేమ. లోకానికి దాని నిర్వచనం ఏదైనా కావచ్చు, కానీ సుమతి హృదయంలో అది ఒక అద్భుతమైన అనుభూతి.

 

వారిద్దరి మధ్య ఈ కొత్త బంధం ఆఫీసులో కొందరికి వింతగా కనిపించింది. గుసగుసలు మొదలయ్యాయి.

 

"వాళ్లిద్దరూ అంత క్లోజ్‌గా ఎందుకు ఉంటున్నారు?"

 

"ఆరాధ్య ట్రాన్స్‌జెండర్ అని తెలిసీ, సుమతి ఆమెతో ఎందుకు అంత స్నేహంగా ఉంటోంది?"

 

ఇలాంటి ప్రశ్నలు వారి చెవులకు చేరాయి. కానీ, సుమతికి అవి పట్టించుకునేంత తీరిక లేదు. ఆమెకు ఆరాధ్య తోడు, ఆమె మాటలు, ఆమె ప్రేమ సరిపోతుంది. తన చిన్న ప్రపంచం ఇప్పుడు విశాలంగా మారింది. అక్కడ వివక్షకు తావు లేదు, అపోహలకు చోటు లేదు, కేవలం ప్రేమ, అవగాహన మాత్రమే ఉన్నాయి.

 

సుమతి, ఆరాధ్యల బంధం ఆఫీసు గోడల మధ్య గుసగుసలకే పరిమితం కాలేదు. బయట ప్రపంచంలో కూడా వారికి కొత్త సవాళ్లు ఎదురయ్యాయి. ఒక రోజు సాయంత్రం, సుమతి, ఆరాధ్య ఒక పుస్తక ప్రదర్శనకు వెళ్లారు. అక్కడ వారు నవ్వుతూ మాట్లాడుకుంటూ తిరుగుతుండగా, సుమతికి తెలిసిన ఒక బంధువు వారిని చూసింది. ఆ బంధువు కళ్ళల్లో ఆశ్చర్యం, చిన్నచూపు స్పష్టంగా కనిపించాయి. మరుసటి రోజు సుమతి తల్లికి ఫోన్ చేసి, "సుమతిని చూశాను, ఎవరితోనో ఉంది, మగవాడు కాదట, ఆడదీ కాదట! అసలేం జరుగుతోంది?" అని నిష్టూరంగా అడిగింది.

 

సుమతి తల్లి కొంత ఆందోళన చెందింది. "ఏంటి సుమతీ, ఆ మధ్య ఎవరో ట్రాన్స్‌జెండర్ జాయిన్ అయ్యారని చెప్పావు. తనతోనా అంత స్నేహం? లోకం ఏం అనుకుంటుంది? రేపు నీకు పెళ్లి సంబంధాలు వస్తాయా?" అని సుమతిని నిలదీసింది.

 

సుమతికి కోపం రాలేదు, కేవలం విచారం కలిగింది. "అమ్మా, ఆరాధ్య చాలా మంచి మనిషి. నాకు నిజమైన స్నేహితురాలు. తన వ్యక్తిత్వాన్ని బట్టే నేను స్నేహం చేస్తున్నాను, తన లింగాన్ని బట్టి కాదు. ప్రేమంటే కేవలం పెళ్లి సంబంధాలు కాదు అమ్మా. అది హృదయాల కలయిక," అని వివరించడానికి ప్రయత్నించింది.

 

కానీ సుమతి తల్లికి ఆమె మాటలు అర్థం కాలేదు. "నీకు ఇంకేం సంబంధాలు లేవా? ఇలాంటి వాళ్ళతో స్నేహం చేసి ఎందుకు లోకంలో పలచన అవుతావ్?" అని కోపంగా అంది.

 

ఆ రోజు రాత్రి సుమతి చాలా బాధపడింది. తన తల్లికి కూడా తన బంధాన్ని అర్థం చేసుకునే సహనం లేదని తెలిసి ఆమెకు నిరాశ కలిగింది. తన బాధను ఆరాధ్యతో పంచుకుంది. "సుమతి, ఇది మామూలే. నాలాంటి వాళ్ళు సమాజంలో కనిపించినప్పుడు, వాళ్ళకు ఒక ఫ్రేమ్ వర్క్ ఉండదు. అందుకే వాళ్ళు అర్థం చేసుకోలేరు. వాళ్ళు భయపడతారు, ఎందుకంటే వాళ్ళ నియమాలను మనం ప్రశ్నిస్తున్నామని వాళ్ళు అనుకుంటారు," అంది ఆరాధ్య ప్రశాంతంగా. 

 

కానీ, నాకు బాధగా ఉంది ఆరాధ్యా. నా తల్లి కూడా నన్ను అర్థం చేసుకోలేకపోతే," సుమతి గొంతులో వణుకు.

 

"మీ తల్లి నిన్ను ప్రేమిస్తుంది సుమతి. కానీ ఆమె పెరిగిన వాతావరణం, ఆమెకు నేర్పిన సంప్రదాయాలు ఆమెను బంధించాయి. ఆమెకు అర్థం చేసుకోవడానికి సమయం పడుతుంది. నువ్వు ఓపిక పట్టు," ఆరాధ్య సుమతి భుజంపై చేత్తో ఓదార్పుగా నిమిరింది.

 

"నువ్వు నిజమేదో నమ్మినప్పుడు, ఆ నమ్మకంతో నిలబడు. అప్పుడే ఇతరులు కూడా నిన్ను గౌరవిస్తారు."

 

వారిద్దరి బంధం ఆఫీసులో కూడా మరింత స్పష్టంగా కనిపించింది. కొందరు సహోద్యోగులు నేరుగానే వారిని ఎగతాళి చేయడం మొదలుపెట్టారు.

 

"అదేంటి, సుమతి ట్రాన్స్‌జెండర్‌తో డేటింగ్ చేస్తోందా?" అని గుసగుసలు ఆఫీసు అంతటా పాకాయి.

 

ఒక రోజు, సుమతి, ఆరాధ్య క్యాంటీన్‌లో కలిసి కూర్చుని ఉండగా, ఒక సీనియర్ మేనేజర్ వారి దగ్గరకు వచ్చాడు.

 

"సుమతీ, ఆరాధ్యా, ఆఫీసులో ప్రొఫెషనల్‌గా ఉండాలి. మీ వ్యక్తిగత విషయాలు, మీ స్నేహాలు బయట పెట్టుకోకండి. అది ఆఫీసు వాతావరణాన్ని పాడు చేస్తుంది," అని వ్యంగ్యంగా అన్నాడు.

 

సుమతి కోపంతో నిలబడింది. "సార్, మేము మా పని చేసుకుంటున్నాము. మా ఇద్దరి మధ్య స్నేహం తప్ప ఇంకేం లేదు. మా స్నేహం మా పనిని ఏ మాత్రం ప్రభావితం చేయదు. మేము ఎవరికీ హాని చేయట్లేదు," అంది ధైర్యంగా.

 

ఆరాధ్య ప్రశాంతంగా, "మేము ఇక్కడ మా పని చేసుకుంటాము. మా వ్యక్తిగత జీవితం గురించి ఎవరికీ వివరణ ఇవ్వాల్సిన అవసరం లేదు. మా స్నేహం మీ ప్రొఫెషనల్‌గా దేనికీ అడ్డు రాదు," అని స్పష్టంగా చెప్పింది. మేనేజర్ అసహనంగా వారిని చూసి వెళ్ళిపోయాడు. ఆ ఘటన ఆఫీసులో అందరికీ తెలిసింది. కొందరు వారి ధైర్యాన్ని మెచ్చుకుంటే, మరికొందరు వారికి వ్యతిరేకంగా మారారు. కానీ ఈ సంఘటనలన్నీ సుమతి, ఆరాధ్యల బంధాన్ని మరింత బలపరిచాయి. సమాజం వారిని ఎంత అపార్థం చేసుకున్నా, వారిద్దరూ ఒకరికొకరు తోడుగా నిలిచారు. ప్రేమంటే కేవలం రెండు శరీరాల మధ్య బంధం కాదు, అది నిజమైన హృదయాల కలయిక అని వారికి స్పష్టమైంది. ఈ యుద్ధం సమాజంతో, వారి ఆలోచనలతో, తమను తాము అర్థం చేసుకుని ముందుకు సాగడమే తమ లక్ష్యం అని వారు గ్రహించారు.

 

సమాజం నుండి ఎదురైన చిన్నచూపు, విమర్శలు సుమతిని, ఆరాధ్యను విడదీయడం కాదు, మరింత దగ్గర చేశాయి. వారు ఒకరికొకరు బలంగా మారారు. ఆఫీసులో, ఇంటి దగ్గర ఎదురైన ప్రశ్నలకు, విమర్శలకు సమాధానం చెప్పాల్సిన అవసరం లేదని వారు అర్థం చేసుకున్నారు. వారి బంధం వారిద్దరి మధ్యనే ఉండాలని, లోకానికి దాని నిర్వచనం అవసరం లేదని వారు నిర్ణయించుకున్నారు.

 

ఒక వారాంతంలో, సుమతి, ఆరాధ్య కలిసి దగ్గర్లోని వృద్ధాశ్రమానికి వెళ్లారు. ఆరాధ్యకు చిన్నప్పటి నుంచీ సామాజిక సేవ చేయడం అలవాటు. అనాథ శరణాలయాలు, వృద్ధాశ్రమాలకు వెళ్లి తన వంతు సహాయం చేసేది. సుమతి అంతకుముందు అలాంటి పనుల్లో పెద్దగా పాల్గొనలేదు. ఆరాధ్యతో కలిసి వృద్ధాశ్రమంలో అడుగు పెట్టినప్పుడు, అక్కడి వృద్ధుల ముఖాల్లో కనిపించిన నిస్సహాయత ఆమె మనసును కదిలించింది. ఆరాధ్య అక్కడి వృద్ధులతో చాలా ప్రేమగా మాట్లాడింది. వారి కథలు వింది, వారికి ఆహారం వడ్డించింది, వారి దుస్తులు సర్దింది. ఒక వృద్ధురాలు, తనను వదిలేసిన కొడుకు గురించి చెబుతూ ఏడ్వడం మొదలుపెట్టింది.

 

ఆరాధ్య ఆమె చేతిని పట్టుకుని ఓదార్చింది. "అమ్మా, మీరు బాధపడకండి. మీతో మేము ఉన్నాం. మీకు మేము అండగా ఉంటాం," అని ప్రేమగా చెప్పింది.

 

ఆమె కళ్ళలో నిజమైన ఆప్యాయత సుమతి స్పష్టంగా చూసింది. ఆ వృద్ధురాలు ఆరాధ్య చేతులను పట్టుకుని, "అమ్మలా చూసుకుంటున్నావు తల్లీ. నా కడుపున పుట్టిన కొడుకు కూడా ఇంత ప్రేమగా చూడలేదు," అని ఆశీర్వదించింది.

 

ఆ వృద్ధురాలు మాటలు విన్న సుమతి కళ్ళలో నీళ్లు తిరిగాయి. ఆరాధ్య తల్లి చెప్పిన మాటలు ఆమెకు గుర్తొచ్చాయి.... "అమ్మతనం అనేది బిడ్డను కనడంలో లేదు... నిస్వార్థంగా ప్రేమించగలిగితే ఎవరైనా తల్లి కాగలరు." ఆరాధ్యలో ఆమె నిజమైన అమ్మతనాన్ని చూసింది. ఆమె ఎవరికీ జన్మనివ్వకపోయినా, తన చుట్టూ ఉన్న వారిని, అవసరం ఉన్న వారిని సొంత బిడ్డల్లా ప్రేమించే గుణం ఆరాధ్యలో ఉందని సుమతి గ్రహించింది. అది ఒక వరం.

 

ఆ రోజు సాయంత్రం, వృద్ధాశ్రమం నుండి తిరిగి వస్తున్నప్పుడు సుమతి ఆరాధ్య చేతిని పట్టుకుంది. "ఆరాధ్యా, నువ్వు చాలా గొప్ప దానివి. నీలో ఇంత ప్రేమ, ఇంత కరుణ ఉన్నాయని నాకు తెలియదు," అంది సుమతి.

 

"ప్రతీ మనిషిలో ప్రేమ ఉంటుంది సుమతి. దాన్ని బయటికి తీసి పంచడం ముఖ్యం," అంది ఆరాధ్య.

 

"మీ తల్లి గురించి నువ్వు నాకు చెప్పినప్పుడు,  అమ్మతనం అంటే కేవలం పుట్టించిన వారే అనుకున్నాను. కానీ ఈ రోజు నీలో చూశాను. నువ్వు చెప్పింది నిజం. తల్లి అంటే కేవలం ఆప్యాయత, నిస్వార్థ ప్రేమ. దానికి పెళ్లికి, బిడ్డను కనడానికి సంబంధం లేదు," అంది సుమతి. ఆమె గొంతులో లోతైన భావోద్వేగం.

 

ఆరాధ్య సుమతి వైపు చూసి, ప్రేమగా నవ్వింది. "నీకు అర్థమైనందుకు సంతోషంగా ఉంది సుమతి. ఈ లోకంలో ప్రతి ఒక్కరికీ ప్రేమ అవసరం. మనం ఆ ప్రేమను పంచగలగాలి."

 

ఆ క్షణం, సుమతి మనసులోని చివరి అడ్డుగోడలు కూడా తొలగిపోయాయి. "నేనొక ఉలిపికట్టెను" అని తన డైరీలో రాసుకున్న ఆనాటి సుమతికి, ఆరాధ్య ఒక కొత్త జీవితాన్ని, కొత్త దృక్పథాన్ని ఇచ్చింది. ప్రేమంటే శారీరక ఆకర్షణకు అతీతమైనదని, అది ఒకరికొకరు తోడుగా ఉండటమని, ఒకరిని ఒకరు అర్థం చేసుకోవడమని ఆమె తెలుసుకుంది. ఆప్యాయత అనేది ఒక నిస్వార్థమైన భావనని, దానికి ఎటువంటి బంధాల హద్దులు లేవని ఆమెకు బోధపడింది. ఆరాధ్య పట్ల తనకున్నది కేవలం స్నేహం కాదు, అది నిస్వార్థమైన, స్వచ్ఛమైన ప్రేమ అని సుమతి పూర్తిగా అర్థం చేసుకుంది. ఈ అనుబంధం వారి జీవితాల్లో ఒక కొత్త అధ్యాయానికి నాంది పలికింది. వారి హృదయాలు ఒకటయ్యాయి.

 

ఆఫీసులో సుమతి, ఆరాధ్యల మధ్య సాన్నిహిత్యం రోజురోజుకు పెరుగుతోంది. వారు ఒకరినొకరు అర్థం చేసుకున్నారు, ఒకరి బలహీనతలకు మరొకరు అండగా నిలిచారు. ఇది కేవలం మాటలతో కాకుండా, చిన్న చిన్న చేతలతో, అనుకోని ఆప్యాయతతో వారి బంధాన్ని మరింత దృఢపరిచింది.

 

ఒక రోజు, ఆఫీసులో అందరూ సాయంత్రం బయటికి వెళ్ళాలని ప్లాన్ చేసుకున్నారు. సహోద్యోగులు సరదాగా...." సుమతీ, నువ్వు, ఆరాధ్య కూడా రండి. మీ ఇద్దరూ ఎప్పుడూ ఒకచోటే కదా ఉంటారు," అని ఆటపట్టించారు.

 

ఆరాధ్య చిరునవ్వి, "మీరు వెళ్ళండి, మాకు కొన్ని ముఖ్యమైన పనులున్నాయి," అని తప్పించుకుంది. సుమతి మాత్రం లోలోపల కొంచెం బాధపడింది. బయటికి వెళ్తే మళ్ళీ ఎలాంటి మాటలు పడాల్సి వస్తుందోనని ఆమెకు ఒక చిన్న భయం.

 

సాయంత్రం ఆఫీసు అయిపోయాక, సుమతి డెస్క్ సర్దుకుంటుండగా, ఆరాధ్య ఆమె దగ్గరకు వచ్చింది. "నీకు ఇబ్బందిగా అనిపించిందా, వాళ్ళు అలా అన్నందుకు?" అని మెల్లగా అడిగింది.

 

సుమతి నిట్టూర్చి, "కొద్దిగా. ఎందుకు అంతగా మాట్లాడుకుంటారో అర్థం కాదు. మనం ఏమీ తప్పు చేయట్లేదే," అంది.

 

ఆరాధ్య నవ్వి, "ప్రపంచం ఎప్పుడూ తన అద్దంలోంచే చూస్తుంది సుమతి. పర్వాలేదు, రా, మనం కలిసి కాఫీ తాగుదాం. నీకు ఇష్టమైన చోటికి వెళ్దాం," అంది. ఆరాధ్య మాటల్లోని ఓదార్పు సుమతికి చాలా ధైర్యాన్నిచ్చింది.

 

వారు తమకు ఇష్టమైన పుస్తకాల దుకాణానికి వెళ్లారు. అక్కడ గంటలు గంటలు కొత్త పుస్తకాలు చూస్తూ, ఒకరికొకరు సిఫార్సు చేస్తూ, సాహిత్య లోకంలో విహరించారు. సుమతికి చిన్నప్పటి నుంచి పుస్తకాలంటే చాలా ఇష్టం. కానీ తన అభిరుచులను అర్థం చేసుకునే వారు అంతగా లేరు. ఆరాధ్య కూడా తనలాగే పుస్తకాలను ప్రేమించడం చూసి సుమతికి చాలా ఆనందం కలిగింది. వారు నవలల గురించి, కవితల గురించి మాట్లాడుకున్నారు. ఆరాధ్య, కొన్ని గజల్స్‌ను సుమతికి వినిపించింది. ఆమె గొంతులో మాధుర్యం, భావం సుమతిని మంత్రముగ్ధురాలిని చేశాయి. ఆ క్షణంలో, లోకం, వారి గురించి అనుకునే మాటలు అన్నీ మర్చిపోయింది సుమతి. వారికి కావాల్సింది కేవలం ఈ ప్రశాంతత, ఈ తోడు మాత్రమే.

 

మరో సందర్భంలో, సుమతికి జ్వరం వచ్చింది. రెండు రోజులు ఆఫీసుకు రాలేకపోయింది. ఇంటి వద్ద ఆమెకు పెద్దగా తోడు లేదు. తల్లిదండ్రులు దూరంగా ఉన్నారు, బంధువులు ఎవరూ దగ్గర లేరు. ఒంటరిగా పడుకుని ఉన్న సుమతికి ఆరాధ్య ఫోన్ చేసింది.

 

"సుమతీ, ఎలా ఉన్నావు? ఆరోగ్యం ఎలా ఉంది?" అని ఆందోళనగా అడిగింది.

 

"పెద్దగా ఏం లేదు ఆరాధ్యా. జ్వరం, ఒళ్ళు నొప్పులు," అంది సుమతి నీరసంగా.

 

"నువ్వు ఒంటరిగా ఉన్నావు కదా? నేను రానా, నీకు తోడుగా?" అంది ఆరాధ్య.

 

సుమతికి ఆశ్చర్యం వేసింది. "వద్దోయ్, ఎందుకు నీకెందుకు శ్రమ?"

 

"శ్రమ కాదు సుమతి. నాకు తోడుగా ఉండటం ఇష్టం," అని చెప్పి, గంటలోపే ఆరాధ్య సుమతి ఇంటి ముందుంది. ఆమె తనతో పాటు వేడి సూప్, పండ్లు, మందులు తెచ్చింది. సుమతికి ఇంట్లో తన తల్లి చూసుకున్నట్లే, ఆరాధ్య ఆమెకు సేవలు చేసింది. నుదిటిపై తడిగుడ్డ పెట్టింది, వేడి సూప్ తాగించింది. రాత్రంతా సుమతి పక్కనే కూర్చుని, ఆమెకు నిద్ర పట్టేవరకు కథలు చెప్పింది. ఆరాధ్య చేతి స్పర్శలో, ఆమె మాటల్లో సుమతి అపారమైన ఆప్యాయతను, అమ్మతనాన్ని అనుభవించింది. తన స్వంత తల్లి కూడా అంత ప్రేమగా చూసుకున్నట్లు సుమతికి ఎప్పుడూ అనిపించలేదు. ఆ క్షణంలో, సుమతికి ఆరాధ్య కేవలం ఒక స్నేహితురాలు మాత్రమే కాదు, ఒక కుటుంబ సభ్యురాలు, ఒక రక్షకురాలు అనిపించింది.

 

ఈ సంఘటనలు వారి బంధాన్ని మరింత లోతుగా, పవిత్రంగా మార్చాయి. సుమతి మనసులో ప్రేమంటే శారీరకం అనే ఆలోచన పూర్తిగా తుడిచిపెట్టుకుపోయింది. ప్రేమంటే ఆప్యాయత అని, తోడు అని, నిస్వార్థ సేవ అని ఆరాధ్య తన చేతల ద్వారా సుమతికి నిరూపించింది. ఈ అనుబంధం వారి జీవితాల్లో ఒక కొత్త అధ్యాయానికి నాంది పలికింది. వారి హృదయాలు ఒకటయ్యాయి.

 

సుమతి, ఆరాధ్యల బంధం ఆఫీసులో కేవలం గుసగుసలకే పరిమితం కాలేదు. అది ఒక బహిరంగ సంఘర్షణకు దారితీసింది. ఆఫీసులో ప్రతీ ఏడాది జరిగే 'బెస్ట్ ఎంప్లాయీ ఆఫ్ ది ఇయర్' అవార్డుల కార్యక్రమం దగ్గర పడింది. సుమతి, ఆరాధ్య కలిసి పనిచేసిన ప్రాజెక్ట్ అద్భుతమైన ఫలితాలను ఇచ్చింది, లాభాలను తెచ్చిపెట్టింది. వారిద్దరూ ఈ అవార్డుకు బలంగా అర్హులని అందరూ అనుకున్నారు.

 

కానీ, ఫలితాలు ప్రకటించిన రోజు, వారి ప్రాజెక్ట్ పేరు మాత్రమే అవార్డుకు ఎంపికైంది, వ్యక్తిగత అవార్డులు సుమతికి, ఆరాధ్యకు ఇవ్వబడలేదు.బదులుగా, మరో ప్రాజెక్ట్, అంతగా ప్రభావం చూపనిది, వ్యక్తిగత అవార్డులను గెలుచుకుంది. ఆఫీసులో అందరికీ ఆశ్చర్యం కలిగింది. సుమతికి చాలా కోపం వచ్చింది. ఆమె హెచ్.ఆర్. మేనేజర్‌ను కలిసింది.

 

"సార్, మా ప్రాజెక్ట్ ఇంత గొప్పగా చేసి, మాకు ఎందుకు అవార్డు ఇవ్వలేదు? మా కంటే తక్కువ పని చేసిన వారికి ఇచ్చారు కదా?" అని నిలదీసింది.

 

హెచ్.ఆర్. మేనేజర్ మొహమాటంగా, "సుమతి, మీ ప్రాజెక్ట్ అద్భుతం. అందులో ఎటువంటి సందేహం లేదు. కానీ... ఆఫీసులో కొన్ని పరిస్థితులు ఉంటాయి. ఒక ట్రాన్స్‌జెండర్‌కి ఇంత పెద్ద అవార్డు ఇవ్వడం... అది ఇతరులకు సరైన సందేశం ఇవ్వదు," అని పరోక్షంగా చెప్పాడు.

 

సుమతికి ఒక్కసారిగా కోపం నషాళానికి అంటింది. "అంటే, ఆరాధ్య ట్రాన్స్‌జెండర్ కాబట్టే ఆమె పనిని అంగీకరించరా? ఆమె కష్టాన్ని గుర్తించరా? ఇది వివక్ష సార్! ఆమె ఎంత సమర్థురాలో మీకు తెలియదా? ఆమె లేకపోతే ఈ ప్రాజెక్ట్ అసలు పూర్తయ్యేది కాదు!" అని గట్టిగా అంది.

 

ఆరాధ్య, సుమతిని అనుసరించి అక్కడికి వచ్చింది. ఆమె మేనేజర్ వైపు ప్రశాంతంగా చూసింది. "సార్, నేను నా పనిని గౌరవిస్తాను. నా పనికి గుర్తింపు రాకపోయినా ఫర్వాలేదు. కానీ నా స్నేహితురాలు సుమతి చాలా బాధపడుతుంది. ఆమె కష్టాన్ని మీరు చిన్నచూపు చూసినందుకు నాకు బాధగా ఉంది," అంది ఆరాధ్య.

 

మేనేజర్ సంకోచించాడు. "ఇది ఆఫీసు పాలసీ. మనం కొన్ని విషయాలను పరిగణనలోకి తీసుకోవాలి."

 

"పరిగణనలోకి తీసుకోవాల్సింది వ్యక్తి సామర్థ్యాన్ని, కృషిని సార్. వారి లింగాన్ని కాదు," అంది సుమతి కోపంగా.

 

"ఒక ట్రాన్స్‌జెండర్‌ని కాబట్టే అవార్డు ఇవ్వకూడదు అని మీరు ఎక్కడైనా రాసి పెట్టారా? అయితే దాన్ని బహిరంగంగా ప్రకటించండి!"

 

ఆరాధ్య సుమతి చేతిని పట్టుకుని, "వదిలేయ్ సుమతి. వీళ్ళు మారరు," అంది. కానీ సుమతి వదలలేదు. ఆమె నేరుగా కంపెనీ సీ.ఈ.ఓ.కు ఈ విషయాన్ని ఈ-మెయిల్ చేసింది. ఆరాధ్యకు జరిగిన అన్యాయాన్ని, ఆమె సమర్థతను, ఆఫీసులో జరుగుతున్న వివక్షను స్పష్టంగా వివరించింది. ఆమెకు ఆరాధ్య పట్ల ఉన్న ప్రేమ, గౌరవం ఆమెను మరింత ధైర్యంగా మార్చాయి.

 

వారం తర్వాత, సీ.ఈ.ఓ. స్వయంగా వారిద్దరినీ పిలిపించాడు. ఆయన అన్ని విషయాలు తెలుసుకున్నాడు.

 

"మా కంపెనీలో వివక్షకు తావు లేదు. ప్రతి ఒక్కరికీ వారి సామర్థ్యం ఆధారంగా గుర్తింపు ఇవ్వబడుతుంది," అని స్పష్టంగా చెప్పాడు.

 

ఆఫీసులో ఒక బహిరంగ సమావేశం ఏర్పాటు చేసి, సీ.ఈ.ఓ. ఆరాధ్య, సుమతిల ప్రాజెక్ట్‌ను, వారి కృషిని మెచ్చుకున్నాడు. వారికి ప్రత్యేకంగా 'ఇన్నోవేషన్ అండ్ ఇంపాక్ట్ అవార్డు'ను ప్రకటించాడు. హెచ్.ఆర్. మేనేజర్‌కు వివక్ష పట్ల హెచ్చరిక జారీ చేయబడింది. ఈ సంఘటన ఆఫీసులో పెద్ద మార్పుకు దారితీసింది. ఆరాధ్య పట్ల ఉన్న చిన్నచూపు నెమ్మదిగా తగ్గింది. సుమతి ధైర్యం, ఆరాధ్య పట్ల ఆమెకున్న నిస్వార్థ ప్రేమ అందరికీ స్పష్టంగా కనిపించాయి. అది కేవలం ఒక అవార్డు గురించి కాదు, ఒక గుర్తింపు గురించి. తమ బంధం ఎంత బలమైనదో, ఎంత స్వచ్ఛమైనదో లోకానికి చాటి చెప్పింది. ఆ రోజు, సుమతికి ఆరాధ్య అంటే కేవలం స్నేహం కాదు, ఒక ఆత్మబంధం, ఒక నిస్వార్థ ప్రేమ అని పూర్తిగా అర్థమైంది.

 

ఆఫీసులో ఆరాధ్యకు 'ఇన్నోవేషన్ అండ్ ఇంపాక్ట్ అవార్డు' వచ్చిన తర్వాత, వాతావరణం కొద్దిగా మారింది. అంతకుముందు గుసగుసలు ఆడిన కొందరు నెమ్మదిగా సైలెంట్ అయ్యారు. కానీ వారి బంధం పట్ల భిన్నమైన అభిప్రాయాలు ఉన్న కొత్త గొంతులు వినిపించడం మొదలయ్యాయి.

 

కానీ వ్యతిరేకించే స్వరాలు ఉన్నాయి.వారిని వ్యతిరేకించిన వారిలో ముఖ్యుడు వికాస్. అతను అదే విభాగంలో పనిచేసే సీనియర్ మేనేజర్, సంప్రదాయవాది.

 

ఆరాధ్యకు అవార్డు వచ్చినప్పటి నుంచి అతనిలో ఒక రకమైన అసహనం పెరిగింది. ఒక రోజు, క్యాంటీన్‌లో లంచ్ చేస్తుండగా, వికాస్ తన స్నేహితులతో బిగ్గరగా, "ఈ కాలంలో ప్రతిభ కంటే, ఇలాంటి 'ప్రత్యేకమైన' గుర్తింపులు ఉంటేనే అవార్డులు వస్తాయి. ఎంత కామెడీగా ఉందో!" అన్నాడు.

 

అతని మాటలు స్పష్టంగా ఆరాధ్యను, సుమతిని ఉద్దేశించే అన్నారని అక్కడున్న వారందరికీ తెలుసు.

 

సుమతికి కోపం వచ్చింది. ఆమె వికాస్ వైపు చూసి, "ప్రతిభకు, కష్టానికి కులం, మతం, లింగం ఉండవు సార్. వాటిని గుర్తించకపోవడమే అసలైన కామెడీ," అని గట్టిగా సమాధానం చెప్పింది. వికాస్ అవాక్కై, వెంటనే అక్కడి నుంచి వెళ్ళిపోయాడు.

 

ఈ ఘటన తర్వాత, వికాస్ తన ద్వేషాన్ని మరింత స్పష్టంగా చూపడం మొదలుపెట్టాడు. ప్రాజెక్ట్ మీటింగ్‌లలో ఆరాధ్య సూచనలను కావాలనే పట్టించుకోకుండా ఉండేవాడు. ఆమెను తక్కువ చేసి మాట్లాడేవాడు. ఒకసారి, ఒక ముఖ్యమైన క్లయింట్ మీటింగ్‌లో, ఆరాధ్య ఒక పాయింట్ వివరించడానికి ప్రయత్నిస్తుంటే, వికాస్ ఆమెను మధ్యలోనే ఆపి, "దయచేసి, మీ వ్యక్తిగత అభిప్రాయాలను ఇక్కడ చెప్పకండి. మనం ప్రొఫెషనల్‌గా మాట్లాడుకుందాం," అని కసిరినట్లు అన్నాడు. ఆరాధ్య ప్రశాంతంగానే ఉంది, కానీ సుమతికి తట్టుకోలేకపోయింది. "సార్, ఇది ఆమె వ్యక్తిగత అభిప్రాయం కాదు. ఇది ప్రాజెక్ట్ గురించి. దయచేసి ఆమె చెప్పేది వినండి," అని సమర్థించింది. ఈ సంఘటనలు వారి బంధానికి ఒక పరీక్షగా మారాయి, కానీ సుమతి, ఆరాధ్యలు కలిసి నిలబడ్డారు. వికాస్ వంటి వ్యక్తులు తమకు ఎదురయ్యే సవాళ్లలో భాగమని వారు అర్థం చేసుకున్నారు.

 

అదే సమయంలో, వారికి ఊహించని మద్దతు కూడా లభించింది. అర్పిత, కొత్తగా చేరిన ఒక యువ ఇంజనీర్. ఆమె ముక్కుసూటిగా మాట్లాడే స్వభావం కలది. ఆఫీసులో జరుగుతున్న గుసగుసలు, వికాస్ వంటి వారి వైఖరిని ఆమె గమనించింది.

 

ఒకరోజు లంచ్ బ్రేక్‌లో, అర్పిత స్వయంగా సుమతి, ఆరాధ్యల టేబుల్ వద్దకు వచ్చి, "మీరిద్దరూ చాలా ధైర్యవంతులు. ఆ వికాస్ చాలా చెత్తవాడు. అతని మాటలను అస్సలు పట్టించుకోకండి," అంది. ఆమె మాటలకు సుమతికి ఆశ్చర్యం వేసింది.

 

అర్పిత కొనసాగించింది, "నాకు ట్రాన్స్‌జెండర్ల గురించి అంతగా తెలియదు. కానీ ఆరాధ్య పని, ఆమె వ్యక్తిత్వం నాకు చాలా నచ్చాయి. ప్రతిభకు లింగభేదం ఉండదు. మీరు ఇద్దరూ నాకు స్ఫూర్తి," అని నిజాయితీగా అంది. అప్పటినుండి అర్పిత వారికి ఒక మంచి మిత్రురాలుగా మారింది. ఆమె ఆఫీసులో వారికి ఎదురైన ప్రతికూల పరిస్థితుల్లో అండగా నిలిచింది, వారి బంధాన్ని బహిరంగంగా గౌరవించింది. అర్పిత వంటి వారి మద్దతు, సుమతి, ఆరాధ్యలకు మరింత ధైర్యాన్నిచ్చింది.

 

ఆరాధ్య, సుమతి బంధం మరింత బలపడిన తర్వాత, వారు కలిసి ట్రాన్స్‌జెండర్ కమ్యూనిటీతో కలిసి పనిచేయాలని నిర్ణయించుకున్నారు. ఆరాధ్య తన గతంలో ఎదుర్కొన్న పోరాటాలను మర్చిపోలేదు. వారు ఒక స్థానిక NGO, 'ఆశ్రయం'తో కలిసి పనిచేయడం ప్రారంభించారు. ఈ సంస్థ ట్రాన్స్‌జెండర్ వ్యక్తులకు విద్య, ఉపాధి అవకాశాలు కల్పించడంలో సహాయపడుతుంది. 'ఆశ్రయం'లో సుమతికి ఎంతో మంది కొత్త వ్యక్తులు పరిచయమయ్యారు.

 

కవిత, ఒకప్పటి నృత్యకారిణి. సమాజం చిన్నచూపు చూసినా, తన కళను వదులుకోకుండా, ఇప్పుడు యువ ట్రాన్స్‌జెండర్లకు నృత్యం నేర్పిస్తోంది. ఆమె కథ విన్నప్పుడు, కళకు, స్వేచ్ఛకు ఎలాంటి హద్దులు లేవని సుమతికి అర్థమైంది.

 

రవి, ఒక ఐటీ నిపుణుడు, ట్రాన్స్‌మెన్. అతను తన గుర్తింపును అంగీకరించడానికి పడిన కష్టాలు, కుటుంబం నుండి ఎదురైన తిరస్కరణ, చివరికి తనను తాను ఎలా నిలబెట్టుకున్నాడో వివరించాడు. రవి స్వయంకృషితో ఎదిగిన విధానం సుమతిని ఆశ్చర్యపరిచింది.

 

శృతి, ఒక వృద్ధ ట్రాన్స్‌జెండర్ మహిళ. ఆమె జీవితకాలం వివక్షకు గురైంది. కానీ ఆమె ముఖంలో ఎప్పుడూ ఒక చిరునవ్వు, ప్రశాంతత ఉండేవి. ఆమె యువతకు మార్గదర్శనం చేస్తూ, ప్రేమ, ఆప్యాయతల విలువను బోధించేది. శృతి మాటలు ఆరాధ్య తల్లి మాటలను గుర్తుకు తెచ్చాయి.

 

సుమతి ఈ కొత్త ప్రపంచాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయింది. ఆమె ఇంతకాలం అపోహలతో నిండిన ఒక చిన్న బుడగలో జీవించిందని గ్రహించింది. ఈ వ్యక్తులు ఎదుర్కొన్న సవాళ్లు, వారి ధైర్యం, వారి పట్ల సమాజం చూపిన నిర్దయ... ఇవన్నీ ఆమెను కదిలించాయి. ఆరాధ్య కేవలం ఒక వ్యక్తి మాత్రమే కాదు, తనలాంటి వేలాది మంది ప్రజలకు ప్రతినిధి అని ఆమెకు అర్థమైంది.

 

ఒక రోజు, 'ఆశ్రయం' నిర్వహించిన ఒక అవగాహన సదస్సులో, సుమతి స్వయంగా మాట్లాడింది. "నేను ఒకప్పుడు చాలా అజ్ఞానంతో ఉన్నాను. ప్రేమంటే కేవలం ఒక రూపానికి, ఒక లింగానికి పరిమితం అనుకున్నాను. కానీ ఆరాధ్య నా కళ్ళు తెరిపింది. ఆమె ప్రేమ నాకు జీవితానికి కొత్త నిర్వచనాన్ని ఇచ్చింది. ట్రాన్స్‌జెండర్ వ్యక్తులు మనలో భాగం. వారికి ప్రేమ, గౌరవం, సమానత్వం దక్కాలి," అని భావోద్వేగంతో పలికింది. ఆమె మాటలు అక్కడున్న వారందరినీ ఆలోచింపజేశాయి.

 

ఈ సామాజిక కార్యక్రమాలు సుమతి, ఆరాధ్యల బంధాన్ని మరింత లోతుగా, పవిత్రంగా మార్చాయి. వారి వ్యక్తిగత బంధం ఇప్పుడు ఒక సామాజిక సందేశంగా మారింది. ప్రతి అడ్డంకి వారి బంధాన్ని మరింత దృఢపరిచింది, ప్రతి విజయం వారికి మరింత ఆత్మవిశ్వాసాన్నిచ్చింది. లోకం ఏం అనుకుంటే అనుకోనీ, వారి ప్రేమ నిస్వార్థమైనది, వారి జీవితాలు విలువైనవి అని వారికి స్పష్టంగా అర్థమైంది.

 

ఆఫీసులో ఎదురైన సవాళ్లు, వృద్ధాశ్రమంలోని అనుభవాలు, మరియు 'ఆశ్రయం'లో కలిసిన కొత్త వ్యక్తుల కథలు సుమతి, ఆరాధ్యల బంధాన్ని మరింత దృఢపరిచాయి. వారి స్నేహం ఇప్పుడు ఒక లోతైన భావోద్వేగ సాన్నిహిత్యంగా మారింది. ఒకరి లేని లోటు మరొకరికి స్పష్టంగా తెలిసేంతటి అనుబంధం అది. సుమతి మనసులో ప్రేమ పట్ల ఉన్న పాత నిర్వచనాలు పూర్తిగా కనుమరుగయ్యాయి. ప్రేమంటే శారీరకం కాదని, అది హృదయాల అనుసంధానం అని ఆమెకు పూర్తిగా అర్థమైంది.

 

ప్రాజెక్టులు పూర్తయ్యాక, ఆఫీసులో పని ఒత్తిడి తగ్గింది. ఒక సాయంత్రం, సుమతి, ఆరాధ్య కలిసి దగ్గర్లోని కొండ ప్రాంతంలో ఉన్న ఒక దేవాలయాన్ని సందర్శించారు. అస్తమిస్తున్న సూర్యుని కిరణాలు ఆలయం గోపురంపై పడి బంగారు వర్ణంలో మెరుస్తున్నాయి. కొండపై నుండి నగరం అందంగా కనిపిస్తోంది. వారు ఒక రాతి బండపై కూర్చుని, నిశ్శబ్దంగా ప్రకృతిని ఆస్వాదిస్తున్నారు.

 

సుమతి ఆరాధ్య వైపు తిరిగింది. "ఇక్కడ ఎంత ప్రశాంతంగా ఉందో కదా? మనసు తేలికైనట్లు ఉంది," అంది.

 

ఆరాధ్య చిరునవ్వి, "అవును సుమతి. కొన్నిసార్లు ఈ నిశ్శబ్దమే చాలా విషయాలు మాట్లాడుతుంది" అంది.

 

సుమతి మెల్లగా, "ఆరాధ్యా, నా జీవితంలో ఎంతో మంది స్నేహితులు ఉన్నారు. కానీ నీతో ఉన్నప్పుడు కలిగే ప్రశాంతత, భద్రత మరెవరితోనూ కలగలేదు," అంది. ఆమె గొంతులో ఒక విధమైన లోతైన భావోద్వేగం.

 

"నువ్వు నా కళ్ళు తెరిపించావు. నన్ను నేను అర్థం చేసుకునేలా చేశావు. నా అజ్ఞానాన్ని దూరం చేశావు."

 

ఆరాధ్య సుమతి చేతిని ప్రేమగా పట్టుకుంది. "నువ్వు నిజాయితీగా అర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నించావు కాబట్టే నేను నీకు సహాయం చేయగలిగాను సుమతి. చాలా మందికి ఆ ధైర్యం ఉండదు," అంది.

 

"అది ధైర్యం కాదు ఆరాధ్యా. అది నాకు నీ పట్ల కలిగిన..." సుమతి ఒక్క క్షణం ఆగి, ఏం చెప్పాలో తెలియక తడబడింది. ఆమె మనసులో ఉన్న భావాన్ని ఎలా వ్యక్తపరచాలో తెలియలేదు. "నేను నిన్ను చాలా ఇష్టపడుతున్నాను ఆరాధ్యా. కేవలం స్నేహితురాలిగా కాదు. అది అంతకు మించి. నా జీవితంలో నీకు ఒక ప్రత్యేక స్థానం ఉంది," అంది సుమతి. ఆమె కళ్ళల్లో నీళ్లు మెరిశాయి. అది పాత అపోహలు లేని, స్వచ్ఛమైన ప్రేమ.

 

ఆరాధ్య సుమతి కళ్ళలోకి చూసింది. ఆమె కళ్ళల్లో కూడా అపారమైన ఆప్యాయత, అవగాహన స్పష్టంగా కనిపించాయి. "నాకు తెలుసు సుమతి. నాకు తెలుసు. నీవు లేని జీవితాన్ని నేను ఇప్పుడు ఊహించుకోలేను. నాకు కూడా నీ పట్ల అలాంటి భావనే ఉంది," అంది ఆరాధ్య. ఆమె స్వరం కూడా భావోద్వేగంతో నిండిపోయింది.

 

"ప్రేమంటే శారీరకం కాదని నేను నమ్ముతాను. నువ్వు కూడా ఇప్పుడు దాన్ని అర్థం చేసుకున్నావు. మన బంధం శరీరాల కలయిక కాదు, ఆత్మల కలయిక."

 

ఆ క్షణం, అస్తమిస్తున్న సూర్యుని కిరణాలు వారిపై పడ్డాయి. ఆ నిశ్శబ్దంలోనే వారి హృదయాలు ఒకటయ్యాయి. ఎలాంటి మాటలు లేకుండానే, వారికి ఒకరి పట్ల ఒకరికి ఉన్న ప్రేమ స్పష్టమైంది. అది సంప్రదాయాలకు అతీతమైన, సమాజ నియమాలకు లొంగని, స్వచ్ఛమైన ప్రేమ.

 

ఆ రోజు తర్వాత, వారి బంధం మరింత లోతుగా మారింది. వారు తమ భవిష్యత్తు గురించి మాట్లాడుకోవడం మొదలుపెట్టారు. "మనం కలిసి ఒక NGO ప్రారంభించవచ్చా ఆరాధ్యా? ట్రాన్స్‌జెండర్ల జీవితాలను మెరుగుపరచడానికి, వారికి విద్య, ఉపాధి అవకాశాలు కల్పించడానికి?" సుమతి ఒక రోజు అడిగింది. ఆమె కళ్ళల్లో కొత్త ఉత్సాహం కనిపించింది.

 

ఆరాధ్య ఆనందంగా, "అదే నా కల సుమతి. నువ్వు కూడా నాతో కలిసి వస్తావని నాకు తెలియదు," అంది.

 

"నువ్వు ఉన్న చోటే నేను ఉంటాను ఆరాధ్యా. నీతోనే నా భవిష్యత్తు," అంది సుమతి. వారి మాటలు వారికి మాత్రమే కాదు, లోకానికి ఒక సందేశంగా మారాయి. వారిద్దరూ కలిసి నివసించడం మొదలుపెట్టారు. అది ఒకరినొకరు పూర్తిగా అర్థం చేసుకుని, ఒకరికొకరు తోడుగా ఉండేందుకు తీసుకున్న నిర్ణయం. వారి ఇల్లు ప్రేమకు, స్వీకరణకు, ప్రశాంతతకు నెలవైంది. సమాజం వారిని ఇంకా పూర్తిగా అంగీకరించకపోయినా, వారి ఇద్దరి హృదయాలు ఒకటై, లోకానికి ప్రేమంటే కేవలం ఒక భావన అని, దానికి హద్దులు లేవని చాటి చెప్పాయి. సుమతి మనసులోని 'ఉలిపికట్టె' ఆలోచనలు ఇప్పుడు స్వేచ్ఛాయుతమైన ప్రేమకు ప్రతీకలుగా మారాయి. వారి బంధం నిశ్శబ్దంగానే ఒక విప్లవానికి నాంది పలికింది - ప్రేమకు రూపం లేదు, కేవలం హృదయం మాత్రమే.

 

సుమతి, ఆరాధ్యల బంధం కేవలం వారి వ్యక్తిగత జీవితాలకే పరిమితం కాలేదు. అది సమాజంలో నిశ్శబ్దంగా ఒక మార్పుకు నాంది పలికింది. వారి కథ, వారి ధైర్యం, నిస్వార్థ ప్రేమతో కూడిన వారి ప్రయాణం అనేక మందికి స్ఫూర్తినిచ్చింది.

 

ఆఫీసులో ఆరాధ్యకు 'ఇన్నోవేషన్ అండ్ ఇంపాక్ట్ అవార్డు' వచ్చిన తర్వాత, ఆమె పట్ల ఉన్న వివక్ష గణనీయంగా తగ్గింది. వికాస్ వంటి వ్యక్తులు తమ వైఖరిని మార్చుకోకపోయినా, వారి స్వరాలు ఇప్పుడు పెద్దగా వినిపించట్లేదు. అర్పిత వంటి వారి మద్దతుతో, ఆఫీసులో ట్రాన్స్‌జెండర్ల పట్ల అవగాహన పెరిగింది. హెచ్.ఆర్. విభాగం లింగ సమానత్వం, వైవిధ్యం (diversity and inclusion)పై తరచుగా వర్క్‌షాప్‌లు నిర్వహించడం మొదలుపెట్టింది.

 

ఒక రోజు, ఆఫీసు కాన్ఫరెన్స్ హాల్‌లో జరిగిన ఒక వర్క్‌షాప్‌లో ఆరాధ్యను మాట్లాడమని అడిగారు. ఆమె తన వ్యక్తిగత ప్రయాణం, ఎదుర్కొన్న సవాళ్లు, తల్లి మద్దతు, మరియు సుమతితో తన బంధం గురించి నిజాయితీగా పంచుకుంది. ఆమె మాటలు అక్కడున్న వారందరినీ కదిలించాయి. ఎంతో మందికి ట్రాన్స్‌జెండర్ల జీవితం గురించి ఉన్న అపోహలు తొలగిపోయాయి. కొంతమంది సహోద్యోగులు వ్యక్తిగతంగా వచ్చి ఆరాధ్యను అభినందించారు. "మీరు చాలా ధైర్యవంతులు. మీ కథ మా కళ్ళు తెరిపించింది," అని అన్నారు.

 

సుమతి అప్పటి నుండి ఆఫీసులో ట్రాన్స్‌జెండర్ల హక్కులు, సమానత్వం గురించి బహిరంగంగా మాట్లాడటం మొదలుపెట్టింది. ఆమె భయం లేకుండా వారికి మద్దతుగా నిలిచింది. ఆమె మార్పు అనేక మందికి ఆదర్శంగా నిలిచింది. కొందరు ఉద్యోగులు, తమ బంధువులలో లేదా స్నేహితులలో ట్రాన్స్‌జెండర్లు ఉన్నారని, కానీ ఎలా అర్థం చేసుకోవాలో తెలియకపోయిందని, ఇప్పుడు వారికి స్పష్టత వచ్చిందని సుమతికి చెప్పారు.

 

సుమతి, ఆరాధ్యలు 'ఆశ్రయం' NGOతో కలిసి తమ కార్యకలాపాలను మరింత విస్తరించారు. వారు కేవలం అవగాహన సదస్సులు నిర్వహించడమే కాకుండా, ట్రాన్స్‌జెండర్ల ఉపాధి కోసం ప్రత్యేక శిక్షణా కార్యక్రమాలు ఏర్పాటు చేశారు. ఆరాధ్య తన స్వంత అనుభవం, వృత్తిపరమైన నైపుణ్యంతో వారికి మార్గదర్శనం చేసింది. సుమతి తన ఆర్థిక, నిర్వహణ నైపుణ్యాలను ఉపయోగించి నిధులు సమీకరించడంలో, కార్యక్రమాలను ప్లాన్ చేయడంలో సహాయపడింది.

 

'ఆశ్రయం' ద్వారా ఎంతో మంది ట్రాన్స్‌జెండర్ వ్యక్తులు గౌరవంగా జీవించడానికి ఒక మార్గం దొరికింది. వారిలో కొందరు చిన్నపాటి వ్యాపారాలు ప్రారంభించారు, మరికొందరు ఉద్యోగాలు పొందారు. సమాజంలో వారి పట్ల ఉన్న చిన్నచూపు నెమ్మదిగా తగ్గింది. కవిత, రవి, శృతి వంటి వారు తమ కథలను బహిరంగంగా పంచుకోవడం ద్వారా మరింత మందికి స్ఫూర్తినిచ్చారు. వారు నిర్వహించిన ఒక జాబ్ ఫెయిర్‌లో, కొన్ని కంపెనీలు ట్రాన్స్‌జెండర్ అభ్యర్థులను ఉద్యోగాల్లోకి తీసుకోవడానికి ముందుకు వచ్చాయి. ఇది ఒక చిన్న అడుగు అయినా, పెద్ద మార్పుకు సంకేతం.

 

సుమతి తల్లిదండ్రులలో వచ్చిన మార్పు వారి బంధువులు, స్నేహితులలో కూడా చర్చకు దారితీసింది. మొదట్లో సుమతిని విమర్శించిన బంధువులు, ఆరాధ్య రామారావుకు ఆపదలో చేసిన సహాయం గురించి తెలుసుకున్నప్పుడు, తమ అభిప్రాయాలను పునరాలోచించుకున్నారు. సత్యవతి ధైర్యంగా తన బంధువులతో, "మనిషిని మనం చూడాల్సింది వారి గుణాన్ని బట్టి, వారి హృదయాన్ని బట్టి. ఆపదలో ఆదుకున్న ఆరాధ్యలో ఉన్నంత ప్రేమ, ఆప్యాయత ఎవరిలోనూ చూడలేదు. సుమతి సంతోషమే మాకు ముఖ్యం," అని చెప్పింది. ఆమె మాటలు కొందరిలో మార్పు తెచ్చాయి.

 

రామారావు కూడా తన స్నేహితులతో, "ఒకప్పుడు నేను కూడా ట్రాన్స్‌జెండర్ల గురించి తప్పుగా అనుకున్నాను. కానీ ఆరాధ్యతో పరిచయం తర్వాత నా మనసు మారింది. ప్రేమకు హద్దులు లేవు. అది కేవలం ఒక అనుభూతి," అని తన అభిప్రాయాలను పంచుకున్నాడు. చిన్న చిన్న సమూహాలలో, కుటుంబాలలో ఈ చర్చలు మొదలయ్యాయి. ట్రాన్స్‌జెండర్ వ్యక్తులను అంగీకరించే వైఖరి నెమ్మదిగా పెరిగింది. వారి కథ సమాజంలో ఒక నిశ్శబ్ద తరంగాన్ని సృష్టించింది. అపోహలను తొలగించి, అవగాహనను పెంచుతూ, ప్రేమకు నిజమైన నిర్వచనాన్ని బోధిస్తూ.

 

సుమతి, ఆరాధ్యల జీవితం ఇప్పుడు ఒక నిదర్శనంగా నిలిచింది. వారు లోకం ఏం అనుకుంటే అనుకోనీ, తమ సంతోషాన్ని, తమ ప్రేమను గౌరవించుకుంటూ, తమదైన మార్గంలో ముందుకు సాగారు. వారి బంధం కేవలం ఒక వ్యక్తిగత ప్రేమకథ కాదు. అది స్వీకరణకు, స్వాతంత్ర్యానికి, నిస్వార్థ ప్రేమకు ప్రతీక.

 

సమాజంలో పెద్ద మార్పులు రాత్రికి రాత్రే రావు. కానీ సుమతి, ఆరాధ్యలు వేసిన అడుగు, ఎందరికో మార్గాన్ని చూపింది. అది నిరంతరంగా కొనసాగే ఒక ప్రయాణం ... ప్రేమ అనే కాంతితో లోకంలోని చీకటిని పారద్రోలే ప్రయాణం.

 

సుమతి, ఆరాధ్యల జీవితం బయట సమాజంలో ఎలాంటి సవాళ్లను ఎదుర్కొన్నా, వారి ఇంటిలో మాత్రం ప్రశాంతత, సంతోషం వెల్లివిరిశాయి. వారి ఇల్లు వారికి ఒక స్వర్గధామంలా మారింది....లోకం తీర్పులు, అపోహలు చేరలేని ఒక పవిత్ర క్షేత్రం.

 

'ఆశ్రయం' NGO కార్యకలాపాలు విస్తరిస్తూనే ఉన్నాయి. సుమతి, ఆరాధ్య తమ సమయాన్ని, శక్తిని దానికి కేటాయించారు. వారు ఎంతో మంది ట్రాన్స్‌జెండర్లకు ఆశాకిరణంగా నిలిచారు, వారికి విద్య, ఉపాధి మార్గాలను చూపించారు. సమాజంలో చిన్నపాటి మార్పులు నెమ్మదిగా వస్తున్నప్పటికీ, అది ఒక సుదీర్ఘ ప్రయాణమని వారికి తెలుసు. అయితే, వారి వ్యక్తిగత జీవితంలో, వారు వెతుకుతున్న శాంతిని, ఆనందాన్ని పూర్తిగా కనుగొన్నారు.

 

ఒక ఆదివారం సాయంత్రం. బయట చినుకులు పడుతున్నాయి. సుమతి, ఆరాధ్య తమ చిన్న ఇంట్లో కిటికీ పక్కన కూర్చున్నారు. సుమతి కప్పులో వేడి వేడి టీ తాగుతూ, తన పాత డైరీని తెరిచింది. చివరి పేజీలో తను రాసిన మాటలను మళ్ళీ చదువుకుంది.

 

"ప్రేమంటే శారీరకం కాదు, అది ఆత్మబంధం. తల్లి అంటే ఆప్యాయత, దానికి పెళ్లితో, బిడ్డను కనడంతో సంబంధం లేదు."

 

"ఎంత మార్పు కదా ఆరాధ్యా?" అంది సుమతి, చిరునవ్వుతో.

 

"ఒకప్పుడు ఎంత భయంతో, అజ్ఞానంతో బ్రతికాను. లోకం ఏం అనుకుంటుందో అన్నదే నా పెద్ద భయం. ఇప్పుడు... అవన్నీ చాలా చిన్నవిగా అనిపిస్తున్నాయి."

 

ఆరాధ్య సుమతి భుజంపై తల వాల్చింది. "నిజమే సుమతి. బయటి ప్రపంచం ఎంత గందరగోళంగా ఉన్నా, మనకు మనలో ప్రశాంతత దొరికితే అదే చాలు కదా? ఈ ఇంట్లో, మన ఇద్దరి మధ్య ఉన్న ఈ ప్రశాంతతనే నాకు అసలైన సంతోషం," అంది ఆరాధ్య. ఆమె మాటల్లో అపారమైన సంతృప్తి.

 

వారు నిశ్శబ్దంగా కొద్దిసేపు కూర్చున్నారు. బయటి చినుకుల శబ్దం, వారి హృదయ స్పందనలు మాత్రమే వినిపిస్తున్నాయి. వారి బంధానికి సమాజం ఎలాంటి ముద్ర వేసినా, అది వారికి ముఖ్యం కాదు. వారికి ముఖ్యం ఒకరికొకరు తోడుగా ఉండటం, ఒకరికొకరు అండగా నిలబడటం. సుమతి తల్లిదండ్రులు కూడా ఇప్పుడు వారిని పూర్తిగా అంగీకరించారు. అప్పుడప్పుడు వచ్చి వారితో సమయం గడిపేవారు. ఆరాధ్యను ఒక సొంత కూతురిలా చూసుకునేవారు.

 

ఆపదలో అండగా నిలిచిన వ్యక్తిని, తమ బిడ్డకు సంతోషాన్ని ఇచ్చిన వ్యక్తిని ఎలా దూరం చేసుకోగలరు?

 

"నువ్వు నాకు నేర్పిన అతి గొప్ప పాఠం ఏంటో తెలుసా ఆరాధ్యా?" సుమతి ఆరాధ్య వైపు చూసింది.

 

"ప్రేమంటే కేవలం వెతుక్కునేది కాదు, అది మనలోనే ఉంది. దాన్ని మనం బయటికి తీసి పంచుకోవాలి. ఎవరికైనా ఆప్యాయత అవసరమైనప్పుడు, మనం వారికి అండగా నిలబడాలి. అదే నిజమైన మానవత్వం," అంది.

 

ఆరాధ్య నవ్వి, "నీలో కూడా అంత ప్రేమ ఉందని నాకు తెలుసు సుమతి. నువ్వు ఇప్పుడు దాన్ని అర్థం చేసుకున్నావు," అంది.

 

వారు మళ్ళీ నిశ్శబ్దంలో మునిగిపోయారు. వారి ఇల్లు, వారి ప్రేమ, వారి ప్రశాంతమైన సహజీవనం "ఇవన్నీ నిశ్శబ్దంగా లోకానికి ఒక సందేశాన్ని ఇస్తున్నాయి. ప్రేమకు నిర్వచనం అవసరం లేదు, రూపం అవసరం లేదు, లింగభేదం అస్సలు లేదు. అది కేవలం రెండు ఆత్మల మధ్య జరిగే ఒక స్వచ్ఛమైన అనుభూతి".

 

సుమతి 'ఉలిపికట్టె'గా మొదలుపెట్టిన ప్రయాణం, ఆరాధ్యతో కలిసి నిశ్శబ్దంగా, కానీ శక్తివంతంగా, ప్రేమకు నిజమైన నిర్వచనాన్ని చాటిచెబుతూ కొనసాగుతోంది. వారి జీవితం ఒక నిశ్శబ్ద విజయం, ఒక నిరంతర ప్రేరణ.

రచయిత పరిచయం

నేను డా హేమావతి బొబ్బు తిరుపతి వాసిని, ప్రాధమిక విద్య తిరుమల శ్రీ వెంకటేశ్వర ఉన్నతపాఠశాలలో, ఉన్నత విద్య శ్రీ పద్మావతి మహిళా కళాశాల  తిరుపతి లో జరిగింది. పద్మావతి మహిళా విశ్వవిద్యాలయం నుండి డాక్టరేటె పొందాను. శ్రీవేంకటేశ్వర యూనివర్సిటీ నుండి లా డిగ్రీ పూర్తి చేసాను. ఇప్పటికే వీరు రాసిన ఎన్నో కథలు కవితలు గోతెలుగు , సంచిక, నెచ్చెలి, విహంగ, కౌముది అంతర్జాల పత్రికలలో ప్రచురితమయ్యాయి. పరిశోధకురాలిగా, అధ్యాపకురాలిగా అనుభవం ఉంది. ఆర్ జి యు కె టి ఇడుపులపాయ లో జీవశాస్త్రం అధ్యాపకురాలి గా  పనిచేసారు.