హేమావతి బొబ్బు "సమూహంలో ఏకాంతం"

https://vihanga.com/?p=32513      నా కూతుళ్ళు హరిజా, విరిజా దిగులు మొహాలతో బుజాలు భూమిలోకి వంచుకొని మరీ నడుస్తున్నారు,  ఇంటి వైపు. నాకు వాళ్ల దిగులు మొహాలు చూస్తుంటే ఏడుపు ఆగడంలేదు. నా కన్నీళ్ళను వాళ్ళకి కనిపించకుండా దాయడానికి నేను చాలా కష్టపడుతున్నాను. విరజా చిన్నగా పిలిచాను............ఏంటమ్మా అంది వంచిన తల ఎత్తకుండా. ఇక్కడ జరిగిన విషయాలు నాన్నతో చెప్పకండమ్మా అన్నాను. విరజా చటుక్కున తల పైకి ఎత్తి ఎలా చెప్తామని నీవనుకున్నావమ్మా అంది. చిన్న పిల్లలు, రంగుల ప్రపంచాన్ని ఇప్పుడే తమ విప్పారిన కళ్ళతో చూస్తున్నవారు, బాధను, అవమానాన్ని దిగమింగుకొంటున్నారు.  హరిజా వంచిన తల ఎత్తకుండా నడుస్తున్నది మా ఇంటి వైపు. ఆయన గడప దగ్గర ఇంకా మేము రాలేదేమని ఎదురు చూస్తున్నాడు. మేము దగ్గరకు వెళ్ళగానే, హరీ ఏంటమ్మా చీకటి పడే లోపే ఇల్లు చేరవచ్చుగదా. ఊ............ ఫంక్షన్ బాగా జరిగిందా అంటుంటే వంచిన తల ని బలవంతంగా పైకి ఎత్తి ఆ....అ.............నాన్న చాలా బాగా జరిగింది నాన్న, అంటూ ఎక్కడలేని సంతోషాన్ని తమ కంఠంలో చూపుతూ, నాన్న నీవు కూడా వచ్చుంటే ఎంత బాగుండేది. అమ్మమ్మ, తాతయ్య ని...